Onverwacht bezoek

Nee, nee, dit is geen verkapte waarschuwing: mensen die mij kennen weten dat: ik ben (doorgaans) wel sociaal en empatisch ingesteld, mits ik ook geïnteresseerd bent in die persoon natuurlijk: ik ga niet aan elke winkelmedewerker vragen hoe hun weekend was of elke geloofsovertuiger binnen laten komen, maar ik bedoel meer: ik ben niet zo spontaan-sociaal op gebied van bezoek. Onverwacht bezoek bedoel ik dan. Soms deel ik dat, en dan hoor ik meestal dat anderen dat ook niet hebben. Of misschien mensen alleen waarméé ik om ga, en dat dát onze gemeenschappelijke deler is #haha

Ik ken ook wel mensen die het oprecht leuk vinden dat mensen spontaan aan de deur staan voor een koffie. Ik hou d’r dus niet van. Je bent welkom, maar op afspraak. Ik had dat als kind ook al, maar… mijn ouders ook. Er was een aangetrouwde tante die dat flikte. Die kwam wanneer het haar uitkwam, zonder overleg. Altijd op ongelukkige of rare tijden. En dan blijven plakken. Heel lang. Echt zo irritant. Misschien dat ik daar een allergie van heb opgelopen, maar neh, het is ook iets praktisch(ers).

Vind het ook gewoon lekker om in huis mijn privacy te hebben, dus als ik in mijn boxershort door het huis wil lopen, dan moet er niet ineens iemand aan de deur staan. Door videomeetings enzo, hang ik wel eens een briefje aan de deur voor de postbezorgers: zo van “leg het maar voor de deur, ik pak het zo wel, alvast dank, goed weekend, Chris”, of iets in die hoek. Want tsja, ook als de Corgootjes een paar dagen bij mij zijn: het is een lief en slim maar ook blafferig ras, dus bij een deurbel gaan ze los. Niet heel lang, maar wel heel hard. Met zijn tweetjes.

Soms ontkom je er niet aan: laatst een buurman die belde aan, omdat hij een probleem had met zijn mobiele telefoon; hij hoorde dat ik er wel verstand van had. Dat vind ik dan lief en prima, en zo’n meneer kan niet weten dat ik mijn doggies over de vloer heb.

En ik had eens een collega, die het een goed idee vond om op zondagmorgen om 0830u aan te bellen omdat hij net terug was van het mountainbiken; dat hij effe een koffietje kon komen doen. Ik snap niet dat je zoiets bedenkt. Op zondagmorgen. Op dat tijdstip. Onaangekondigd. Vond hij misschien gezellig, ik (lees: we, ik en mijn toenmalige vriendin) vond het vooral irritant. Of misschien zelfs ongepast.

Ofwel: onverwacht aan komen waaien om te socializen? Moewah, nee, maak gewoon een afspraak. Veul handiger. Dan ben ik er op voorbereid. Dan heb ik drankjes in huis. En chips. En een broek aan. Joe!