cvanekerisMaandagmorgen. Ietwat gehaast. Ik had de doggies gevoerd en moest toen gaan douchen, aankleden en ze nog uitlaten. Daarna moest ik mijn broer bij zijn autogarage afzetten. Ietsje gehaast liep ik vanuit keuken de gang in, en… echt minder dan één seconde. Met een kei- en keiharde klap ging ik onderuit! BAM! Vol op de bips. Op de grond. En, BAM! Met het achterhoofd tegen de muur!
Ik schreeuwde het uit van de pijn. Misschien wel een paar keer zelfs. Ik was eigenlijk in een split second bang. Bang dat ik iets gebroken had. Ik lag er heel raar bij. Dat moet er gek uitgezien hebben. Mijn Corgi’s sprongen gelijk naar mij toe, kwamen met hun snuitjes (goedbedoeld) vol in mijn gezicht, checken of het goed ging.
Dat wist ik nog niet. Ik was echt beduusd. Alles leek te werken, maar ik had vooral de angst: heb ik mijn nek niet gebroken joh! Oef! Maar nee, gelukkig was dat niet het geval, Je zal het meemaken. Niet (geen van de buren) had gereageerd op mijn pijnkreet. Bij mijn telefoon kon ik niet; die lag in de slaapkamer.
Ik hielp mezelf overeind. Dof gevoel in het hoofd. Snel mezelf op bed laten vallen. Daar even een minuut of tien gevoeld, nagedacht. Alles leek te werken. Het ging wel weer. En ik ‘moest’ nog mijn broer wegbrengen, een videomeeting in de ochtend en in de middag 4 uur autorijden naar Limburg heen en weer. Dat was voor latere zorg. Even douchen. Het ging wel weer. Maar nu, 1.5 dag later: nog wel een erg broos gevoel in het achterwerk en een broos, dof gevoel in het hoofd. Een lichte hersenschudding misschien? Het gaat wel weer over. Gelukkig was het niet zo ernstig, maar ik besefte mij ineens dat een ongeluk in een klein hoekje zit. Pff! Dat is goed afgelopen…