En dát was mijn roadtrip in Sardinië

Zo. En dat zit er weer op. Another roadtrip. Ik hou er van. Al vaker geschreven: ik word er relaxed van. Had nu mooi en zonnig weer, ben zelfs verbrand in mijn gezicht. Ondertussen regende het hier in Nederland, vernam ik via WhatsApp.

Is Sardinië een aanrader? Ja. En nee. Ik zal even objectief en realistisch verslag doen. Ik zeg bewust objectief en realistisch, want als je het aan landliefhebbers (bijvoorbeeld dus Italië-fans) vraagt, dan krijg je altijd jubelverhalen. Dat álles zo geweldig is. En dat is gewoon niet zo. Dat is in geen enkel land, met geen enkel cultuur, met niks. Niet om zuur te doen, maar om realistisch te blijven. Sommige cliché kloppen natuurlijk wel: Nederlanders zijn vaak zuinig en egocentrisch, Fransen zijn vaak bot overdreven chauvistisch en Scandinaviërs zijn vaak (in beginsel) wat stugger. Maar dat geldt natuurlijk niet voor 100% van de bevolking. Wel mooi: ik volgde op Instagram ene mevrouw Angela uit Arnhem: ze bleek uit Sardinië te komen van oorsprong. Ik schreef in een publiekelijke Instagram-post dat mij was opgevallen dat veel mensen op Sardinië daar nogal onaangenaam konden doen of zijn. Zij vond dat niet leuk, want deze mevrouw Angela staat blijkbaar garant voor 100% van de bevolking van Sardinië, want ik werd ineens ik al volger verwijderd vanuit haar zijde. Ofwel, een real life bevestiging dat Sardijnen dus nogal onsympathiek (kunnen) zijn. En dus ook niet tegen kritiek kunnen. Had ik ook tijdens mijn trip gemerkt bij een buurman die het normaal vond om om 06u ‘s ochtends keiharde muziek te draaien. Ik informeerde de gastvrouw (dat leek mij de slimste route, op dát moment) en zij belde de buurman in kwestie op. Werd ze uitgekafferd. Dus, conclusie: je draait keihard muziek, in een gehuurde accommodatie, om 06 uur ‘s ochtends, en als je daar op wordt aangesproken, ga je lopen schelden. De gastvrouw nota bene. WAAR JIJ VAN HUURT!? Toen ik uit mijn appartement uitcheckte een uurtje later, dacht ik: ik klop even op zijn deur, even in persoon hem aanspreken. De gemiddelde Sardijn is 1.60m, dus een confrontatie stond mij niet in de weg. Deed die lafbek de deur niet open. Hij was wel binnen, want ik hoorde wat geluidjes. Man man.

Maar goed: terug naar Sardinië zelf: zo zijn dus niet alle pasta’s en cappuccino’s in Italië / Sardinië GE-WEL-DIG. Er staan genoeg prutsers in de keukens. De landschappen, de weggetjes door de bergen en langs de kust: die zijn wel geweldig, dáár ging ik ook met name voor. Ik heb in een week tijd het hele eiland doorkruist: heb natuurlijk nooit álles gezien, maar als ik mijn foto’s en videootjes zo eens bekijk: heb ik veel wel uitgekamd en gezien. Ook lange leve een drone: dan hoef je niet overal uit te stappen en lange wandelingen te maken: je kunt heel effectief even zo’n drone eruit gooien en dan het hele landschap in beeld brengen. Enorm gaaf. En effectief.

Met de open auto door de bergen heen rijden: dat is wel geweldig. Lekker zonnetje. Muziekje erbij. Verstand op nul. Af en toe mensen WhatsAppen, maar geen werk-zaken. Heerlijk man. Sardinië is wel goedkoop om te leven overigens. Je kan daar goed eten voor 10 euro per persoon. Drankjes, pasta, pizza, whatever. Ga je voor wat betere gerechten (saltimboccaatje of iets in die hoek) dan betaal je een keer 15 tot 20 euro inclusief drankjes.

Of het een aanrader is, is dus met name afhankelijk van je wensen en eisen. Ik vond het een leuk eiland qua natuur etc. De mensen dus niet zo. Dit heb ik in andere landen en culturen nooit zo ervaren. Anyway, hieronder wat foto-impressies. Ik wilde wat verhalen uitwerken, over dingen die ik had meegemaakt, maar nu bij nader inzien niet zoveel zin in. Het blijft even bij dit tekstje en de foto’s hieronder. Joe!