cvanekerisBij sportprestaties is het makkelijk meten: welke persoon of welk team is de beste van de wereld. Hardlopers hebben een tijd voor een bepaalde afstand. Daar valt weinig tussen te krijgen. Bij voetbal kun je nog zeggen: partijdige scheidsrechter ofzo, maar de eindscore bepaalt uiteindelijk wie er wint.
Toch komt het ook in de muziekbranche al tig jaar voor, dat mensen tegen elkaar opbieden met wie nou de beste muzikant in een bepaalde categorie is. Maar dat kun je helemaal niet meten, toch? Muziek is subjectief en smaakgevoelig, toch? Of kun je het tóch meten? En aan de hand waarvan dan?
Ik heb hier even over nagedacht. Het internet staat vol met polls, enquetes, etc. Wie is nou de beste klassieke componist? Wie is de beste drummer of gitarist? Ik zal mij beperken tot gitaristen, omdat ik zelf ook gitaar speel. Maar eigenlijk is het instrument maar een voorbeeld.
Lang geleden kocht ik Amerikaanse en Britse gitaarmagazines: daar werd met al enig verstand lijstjes gemaakt met de beste gitarist. Was een goede gitarist dan iemand die veel hits had? Of veel invloed? Of veel noten in een seconde kon persen? Dat laatste vond ik belachelijk, want muziek is geen wedstrijd.
David Gilmour is bijvoorbeeld een groot voorbeeld voor mij op gitaargebied. Waarom? Niet omdat hij technisch de meest begaafde gitarist is en allerlei toonladders kent. Of omdat hij bloedsnel is. Nee, zijn melodielijnen (zijn zogenaamde ‘phrasing’) is echt meesterlijk. Zijn gitaarsolo’s horen wel tot de bekendste solo’s ter wereld. Eric Clapton werd vroeger ook vaak genoemd, en hoewel ik onder andere vanwege hem ooit ben begonnen met gitaarspelen, nam mijn interesse in hem cq. zijn muziek snel af: hij ontwikkelde zich als gitarist totaal niet. Hij speelt tegenwoordig nog steeds dezelfde achtige solootjes als 20, 30 en 40 jaar geleden. Dat verliest mijn interesse.
In de jaren 80 kreeg je meer geweld op gebied van gitaarspel. De van oorsprong Nederlandse Eddie van Halen was één van de grootste pioniers op gebied van gitaarmuziek in de jaren ’80: wie kent de wereldberoemde solo uit Beat It van Michael Jackson niet? Mees-ter-lijk. Daarna kreeg je nog een niveau hoger op gebied van techniek: Joe Satriani, Steve Vai, etc. Maar ik vond en vind hun muziek niet altijd lekker verteerbaar. Overgecomponeerde muziek vaak. Veel “kijk mij eens interessant en complex doen op mijn gitaar”, vooral Vai heeft daar een handje van.
De laatste jaren ben ik toch eigenlijk wel meer overtuigd dat er één beste gitarist van de wereld is. Dat komt met name omdat hij a) alle denkbare stijlen beheerst, b) enorm gevoel voor melodie/phrasing heeft, c) enorm veel muzikale kennis heeft, d) ja, ook snel kan spelen en e) gewoon een heel aparte, leuke Britse vent is. Guthrie Govan. Beter is er niet. Maar toch ben ik geen die-hard fan van zijn muziek: vaak een beetje experimenteel. Ik hou dan toch meer van Slash van Guns n’ Roses, Gary Moore, Mark Knopfler van Dire Straits (zijn jaren 80 werk is ook fan-tas-tisch), etc.
Maar goed: is er dan toch een beste? Als ik moet kiezen, dan Guthrie Govan. Wat hij uit zijn gitaar krijgt, is echt goed. Tegelijkertijd: Marty Friedman is ook erg goed; hij speelde in de metalband Megadeth, drie, vier albums geloof ik. Zijn werk is ook onevenaarbaar. De (ja ja, daar gaattie) officieel beste metal-solo allertijden staat op zijn naam, en daar kan ik het alleen maar mee eens zijn: Tornado of Souls. Wat hij uit zijn gitaar krijgt, ook live, is bizar. Eng goed gewoon.
Terug naar Guthrie: hieronder twee solo’s van hem. Je weet niet wat je hoort. Althans, ik niet. Ja, hij is de beste. Het kan misschien dus toch?
Dit nummer heet Ancestral, en is van Steve Wilson. Hij heeft Guthrie Govan gevraagd een gitaarsolo voor dit nummer op te nemen. En dat doet hij uitstekend. Misschien wel de mooiste solo die ik de laatste x jaar heb gehoord….
En hier hetzelfde recept, een nummer van/voor Steve Wilson. Regret # 9 genaamd. Wat een solo weer…