cvanekerisEén van mijn eerste aanrakingen met electrisch gitaar(muziek) was een concert van Eric Clapton op televisie. Een concert uit 1986. Hij speelde een rood/witte Fender Stratocaster. Het bekendste gitaarmodel allertijden, bleek achteraf wel. Die combinatie van rood/wit, die sprak me al gelijk aan. Nog wat later, zag ik Mark Knopfler van Dire Straits en David Gilmour van Pink Floyd allemaal op exact zo’n rood/witte Fender Stratocaster spelen. Tsja, dan moet je haast zo’n gitaar wel willen hebben.
Uiteindelijk begon ik met een zwart/witte Stratocaster. Een b-merk, om mee te beginnen. Eerst maar eens kijken of ik het zou volhouden, dacht en zei mijn vader. Wel verstandig, maar heb doorgepakt. En mijn tweede gitaar kwam een jaar of twee later met de kerst: god, wat was ik blij. Een Samick (merk). Die is nog ‘in de familie’, want mijn broer heeft die in huis.
Een paar jaar geleden bedacht ik me, na jaren niet meer gespeeld te hebben: laat ik nu ook eens zo’n rood/witte Stratocaster kopen, ook om weer eens te kijken of ik het gitaarspelen leuk zou vinden. En dat is gelukt. Zo’n rood/witte Fender Stratocaster (in het mooie ‘Candy Apple Red’ kleurtje) is dus altijd een beetje een zwak geweest.