cvanekerisWeinig mensen kennen dit verhaal van mij. Mijn vader werd maar 51 jaar. Zijn moeder werd ook maar 51 jaar. Beiden aan de ziekte met de k overleden. Mijn vader was altijd ook al bang dat hij op 51 jarige leeftijd zou overlijden. Bizar he? Het is uitgekomen. Je kunt denken: heb je jezelf gewoon iets aangepraat, dat je het een soort van gemanifesteert hebt ofzo…? Ik weet het niet.
Maar, je kunt je vast voorstellen dat ik ook lang bang ben geweest dat ik maar 51 jaar zou zijn. Ik heb 10, 15 jaar in die angst geleefd. Ik zag mijn leven als een zandloper, en heb toen een paar jaren echt zo geleefd. Niet overdreven jachtig, maar wel proberen zoveel mogelijk uit het leven te halen. Soms meer dan goed voor mij was.
Toen ik mijn angst eens uitsprak aan mijn toenmalige partner Karina, toen zei ze tegen mij:
Ja, maar luister: ik heb je vader nooit ontmoet, maar ik merk en je zei zelf ook altijd: je hebt het karakter van je vader. Maar, … je hebt het uiterlijk van je moeder. Je kunt wel vervloeken dat je van water al dik word en zo (zelfspot grapje), maar aan je moeders’ kant worden al die taaie Argentijntjes wel heel oud. Dus ga er vanuit dat je je moeders’ DNA hebt. En dus geen k in je lijf hebt.
Sjesis. Ja, verrek. Dát gaf effe een ander inzicht. En misschien is het in de praktijk uiteindelijk niet zo, toch veranderde dat spontaan mijn mindset. En ik ging toen naar die nieuwe mindset leven. Zo van: ik word wél ouder dan 51.
Neemt niet weg dat ik denk ik wel erg opgelucht zal zijn als ik t.z.t. 52 jaar geworden ben. Misschien is dát mijn laatste jaar alsnog, wie zal het zeggen, maar als ik 51 jaar maar overleef. Ofzo. Ik ben an sich niet bang voor de dood, maar ik heb er nog niet zo’n zin in. Het leven is nu erg prettig op alle fronten, en dat is dus wel eens anders geweest jaren geleden. Financiële zorgen (in de financiële crisis betaalden onze opdrachtgevers slecht, waardoor je zelf ook in een slechte situatie terecht kwam), daardoor ook veel werkstress, en privéstress omdat je je partner moest mantelzorgen, uiteindelijk toch ook een tijdje depressief geweest.
Licht depressief of een beetje uit je hum? Nee, DEPRESSIEF met hoofdletters. Echt zwaar er door heen, met het idee “waar doe ik het allemaal nog (!) voor”. En split seconds dat je denkt: zal ik niet gewoon eens even lekker aan het stuur trekken terwijl ik 180 km/u rij. Dat soort enge gedachten. Nu niet meer voor te stellen, maar heftig was het toen wel.
Nou, dát klinkt effe heavy he? Was het ook, maar des te blijer dat ik ben met hoe mijn leven er nu uitziet. Alles is fijn in balans. Het leven is natuurlijk altijd hobbelig en er gebeuren dingen waar je mee moet dealen, maar ik denk dat ik gerijpt genoeg ben geworden om de balans snel terug te vinden. En ik gun andere mensen ook een prettig leven. Daarom help ik rondom mij heen graag (bepaalde) mensen; een beter leven en milieu begint bij jezelf natuurlijk.