cvanekerisGisteren had ik een eureka momentje waar ik zelf blij van werd. Ik ben normaal niet zo’n wollig type, dat weet ik zeker, maar ik ben wel op een punt in mijn leven beland dat ik meer nog goeds wil doen voor anderen dan dat ik al deed. De NextDoor app is een app voor je telefoon, waar je dingen voorbij ziet komen bij jouw in / uit de buurt. Dit kunnen mensen zijn die een fiets even nodig hebben, of een kast aanbieden, gratis of betaald, maar er staan ook berichten als “heeft iemand mijn kater gezien?” of “ik heb dit kinderfietsje over: wie heeft interesse?”.
Soms zijn er ook berichten, die mij wel raken. Vorig jaar was er dus een bijstandsmoeder met kindje die allerlei manieren aan het uitzoeken was om haar kind op een mini(mini)-break in Zeeland te trakteren. Hierover schreef ik in dit blog al eerder even.
Deze week zag ik een oproep van Sean. Sean vroeg of iemand een keyboard (het muziekinstrument, geen toetsenbord voor de computer) over had, of één te koop voor een zacht prijsje. Niet voor hemzelf, maar voor een kennis of vriend van hem die ‘aan lager wal was geraakt’, maar wel erg blij zou worden van muziek maken.
Daar werd ik als muziekliefhebber dan weer opgewekt van: hier kan en wil ik wel wat in betekenen, bedacht ik mij. Voor de grap heb ik aangegeven: “Ik regel een keyboard, als jij en je vriend dan een videootje maken van een (piano)verzoeknummer”.
Sean was enthousiast. Ik ook. Die vriend hopelijk ook. Ik heb een keyboard geregeld. Die gaat morgen bij Sean afgeleverd worden. Ik heb gevraagd of ze het begin van Breathe Me van Sia (ja, ja, daar is ze weer, my music muse) konden spelen en naar mij opsturen. Als ik die video heb, dan voeg ik hem nog wel even aan dit blogje toe. Fijn, elkaar helpen en blij maken.
Waarom zou ik of zouden we (in het algemeen, met zijn allen) de wereld zo niet een beetje beter maken? Lijkt me een mooie challenge: niet met een ijsbeker over je hoofd in de tuin staan, of een nieuwjaarsduik om een enge ziekte in Tanzania te verdrijven: die dingen werken niet, behalve dat het wat ‘awareness’ geeft. Waarom niet hyperlokaal? Dus om jou heen.
Dat hoeft niet met een muziekinstrument, of cadeau, dat kan ook door gewoon een gebaar. Een pro-actief gebaar. Thuis je partner een wijntje of koffie inschenken, telt niet. Gewoon iemand in je omgeving, al dan niet een (on)bekende dus, zelf aanbieden of je er mee kan helpen?
Het hoeft niet. Maar het voelt wel lekker. Voor mij althans. Voor mij is de 52-weken-challenge ingegaan bij deze. Week 1 is voltooid: een keyboard voor de vriend van Sean. Week 2 kan wel iets heel anders zijn: de babyschildpad van mijn buurmeisje voeren, even een volle vuilniszak van een buurvrouw weggooien (want: pijn in de rug) of misschien wel gewoon een simpel praatje. Recent maakte ik met een oude buurman een praatje: hij leefde helemaal op. Hij was best eenzaam, zei hij een beetje tussen neus en lippen door. Tien minuten. Hem min of meer aangehoord. Hij was 90% aan het woord, en ik 10%. En mijn 10% bestond vooral uit bevestigend “oh ja”, “ja ja”, “oh, ach, zo dan!”. Maakte niet uit. Na 10 minuten ging hij weg en gaf aan dat hij het een fijn gesprek vond. Prima! Maar die telt niet mee, dat was in december jl. Toen was mijn challenge nog niet ingegaan.
Ik zal zo af en toe updates geven in nieuwe bloggies over mijn challenge. Het lijkt mijzelf in iedergeval superleuk! En zinvol.
En ook bij dit idee, heeft Sia een passend nummer. Ik snap dat je dit niet gaat aanklikken, maar kijk in onderstaand videootje dan alleen naar de eerste slide met tekst: de eerste alinea:
En mocht je daar geen zin in hebben, dit is die tekst van die eerste alinea: prachtig toch?
World, I want to leave you better
I want my life to matter
I am afraid I have no purpose here
I watch the news on TV
Abandon myself daily
I am afraid to let you see the real me
en iets verderop:
You’re not alone in all this
You’re not alone, I promise
Standing together we can do anything
You’re not alone in all this
You’re not alone, I promise
Standing together we can do anything
Voor de volledigheid de oproep van Sean:
