Het nieuwe jaar begon dus goed. Not.

Shit zeg. Op oudjaarsdag waren familieleden bij mij thuis. De corgo’s waren hier, dus ik wilde zelf sowieso dan thuis blijven in verband met vuurwerk enzo. De oudste dealt er wel goed mee, maar de jongste is toch een klein paniekerig wezentje.

Op oudjaarsdag kreeg ik keelpijn. En ik was heul moe vanwege de korte nacht ervoor. Ik telde de uren af. Niet voor het 00:00 uur moment, maar eigenlijk wel voor dat tijdstip zodat familieleden kort daarna huiswaarts zouden gaan en ik in mijn rigor mortis stand kon glijden. De nodige leuke, lieve, charmante, grappige en ‘venijnige’ (grappig bedoeld) nieuwjaars Whatsappjes ontvangen en beantwoord nog, en zelfs één heus Old Skool “SMS bericht”. Alsof de ING je nog een TAN-code stuurt ofzo. Nee, iemand die blijkbaar geen internetbundel ofzo meer had. Beats me.

Tanden poetsen, de corgi’s installeren op hun dogbeds, en de hele flikkerse boel op de eetkamer- en salontafel laten staan en ingestort. Achteraf was het misschien niet alleen de vermoeidheid, maar een aankomende Oud Hollandsche griep. Uit een dubbeluitgevoerde Corona zelftest (met enkele uren er tussen in), bleek dat ik sowieso geen Corona had. Da’s mooi.

Wel had ik dus naast keelpijn de dag er na ook een ont-zet-tende rugpijn en droge hoest. Mán! Wat is dit voor begin van het jaar? Nu is het 4 januari, en het gaat een heul stuk beter. Goede zakelijke vooruitzichten ook. Mijn kinderboek moet dit jaar ook af zijn. Ook zin in. En, ik heb even zitten dagdromen over wat reisjes die ik dit jaar wil maken. Moeten die corona-maatregelen her en der natuurlijk niet teveel spreekwoordelijke roet in het even zo spreekwoordelijke eten gooien. Groot-Brittannië MOET nu echt dit jaar bezocht worden. Ik zag mezelf even wegdromen om met cabrio langs de Engelse kust te toeren. Nou, het weer is er nog niet naar. Misschien april? Foxwild van de gedachte sluit ik dit, achteraf gezien, weinig zeggende blogje maar weer even af.