cvanekerisMuziek. Ik hou d’r van. Of ik zonder kan? Misschien, maar het is niet nodig, om je zoiets voor te stellen. Muziek is overal. Alle soorten. Van lelijke gruismuziek (mensen die maar wat doen op een instrument) tot en met high end klassieke muziek, waar hele muziektheorieën achter zitten. Wat ik wel geleerd heb: muziek hoeft zéker niet complex te zijn. Het moet een snaar raken. Een nummer als Smells Like Teen Spirit van Nirvana zit heel simpel in elkaar, maar het was een wereldhit. Bohemian Rhapsody zit heel complex in elkaar. Mocht je het nummer zat zijn, als je de film hebt gezien, kijk je toch weer anders naar. Vanmorgen draaide ik tijdens het werken ‘Best of Keane’. Nee, niet Kane, die Nederlandse band met die gast met die geforceerde zangstem, maar de Engelse band. Een soort Coldplay-light. Toch ook erg goeie muziek. Ik hou dus zeker niet alleen maar van rock, metal, blues en alles met snerpende gitaren.
Wat ik zeer relaxed vind tijdens het werken is pianomuziek. Instrumentale pianomuziek. Moderne instrumentale pianomuziek. Dus geen heftige zware klassieke stukken maar licht op het oor liggende muziek. Er is op Spotify een heel fijne playlist die ik graag afspeel (klik hier). Maar wat ik ook überfijn vind is de muziek van Ludovico Einaudi. WIE? Denk je misschien. Dat is deze kalende Italiaanse meneer met bril, die heel fijne instrumentale pianomuziek in elkaar weet te zetten. Geen heel zware kost doorgaans: technisch niet complex, maar daar gaat het niet om: de melodieën zijn doorgaans prachtig. En ze leiden mij niet af tijdens het werk. Als ik gitaarsolo’s en stemmen hoor, dan luister ik anders naar muziek: niet goed tijdens het werk.
Deze muziek is heerlijk, licht, prettig. Ik heb diverse mensen op deze muziek gewezen, en bij het horen van sommige nummers, zeggen ze dan: “Oh, maar dit ken ik wel hoor!”. Dat komt ook omdat muziek van hem, Ludovico dus, vaak in series, films en tv-programma’s word/is gebruikt.
Zijn muziek vond het grote publiek vooral door de populaire Franse film “Intouchables”. Wie heeft deze feelgood-film Niet gezien? Anders, echt een aanrader: ik heb hem nu een keer of 4, 5 gezien. Blijft prettig! Hieronder een trailer.
De scene dat de twee hoofdrolspelers in een Maserati door Parijs heen rijden, met Ludovico’s “The Fly” als bijbehorende muziek. Heerlijk!
Aanrader dus, lichtere pianomuziek tijdens het werk. Of Ludovico’s muziek tijdens een nachtelijke avondrit op weg naar huis. Héérlijk. Vind ik. Nu nog een concert bezoeken van deze meneer. Was ik al van plan, maar Corona gooide weer roet in het eten. Dit jaar dan maar, misschien!
En de trailer van deze geweldige film: