cvanekerisSoms hoor je wel eens: de maatschappij verhard. Is dat echt zo? Want nu vallen dit soort zaken meer op, omdat er zoveel media is. In de jaren 60, 70 en 80 hadden we geen internet, maar was de maatschappij toendertijd wel softer, liever, aardiger, sympathieker?
Ik geloof daar niet altijd in. Ik blijf mij soms verbazen over de desinteresse van mensen. Mensen waar je lief en leed mee hebt gedeeld, of gewoon intens hebt samengewerkt, waarbij het dan niet in hun hoofd opkomt om na een week, of twee, elkaar niet gezien te hebben, even sympathiek te vragen: Hey! Hoe is het met je? (onder normale omstandigheden, that is).
Ik denk ook wel dat dat iets Nederlands is, uit de Nederlandse culturen. Buitenlanders maar ook volksere mensen gaan veel hartelijker met elkaar om. Ik hoorde van de week nog bij het programma “Straatarm, Steenrijk” dat een collecte in een armere wijk veel meer geld opleverde dan in een rijkere wijk. Dat verbaasde mij niet. Veel mensen denken vooral aan zichzelf.
Ik merk dat ik het fijn vind om dingen te doen voor een ander, of te delen. En ja, dat moet je meestal gewoon anoniem of onder elkaar houden, want (ook typisch Nederlands) als je hier zegt dat je mensen geholpen hebt, dan ben je weer stoer of hooghartig aan het doen. Vreemd ook, dat dat iets bijzonders is. Om iemand te helpen.
Op social media zie je wel eens dat bijvoorbeeld iemand is geholpen bij het betalen van de boodschappen van 30 euro aan de kassa. En dan een hoop hoezee en jubelcommentaren. Héél goed dat dat gedaan wordt, en ik doe/deed het ook regelmatig, maar… dat dat bijzonder is, vind ik bijzonder.
Je moet soms ook in het goede blijven geloven van andere mensen, anders verbitter je zo. Maar ik heb ook wel meegemaakt dat ik mensen hielp, en het later dan erg tegenviel hoe ze hiermee om gingen. Nauwelijks een bedankje of als je hen een keer nodig hebt voor iets veel kleiners, dat ze dan “niet thuis zijn”. Hoe haal je het in je hoofd, he? Ik kan me hier niks bij voorstellen.
Nou, om te voorkomen dat dit een megazuur blogje wordt: enkele weken geleden stapte ik bij iemand ‘s avonds na een drankje in de stad in de auto: toen werd er op de ruit geklopt. Een jongen, met een wat warrig verhaal. En zijn telefoon omhoog houdend. Foto van vrouw en kind. Hij moest naar het westen terug, naar huis, maar had 15 euro nodig. Iets met benzine en zijn auto.
Ik keek even snel en had niet het gevoel dat ik met een skimmer of oplichter te maken had. Ik was akkoord. Naïef? Goedgelovig? Kan. Hij stuurde mij een tikkie, en ik betaalde hem gelijk. Hij bedankte mij en ging de avond in. Hij zou het terugbetalen. Ik ga er even vanuit dat als je 15 euro op straat aan een wildvreemde vraagt, je er ook echt slecht bij zit en je mogelijk moet wachten tot je inkomsten einde maand worden gestort.
Bij mezelf denk ik: ik HOEF het niet terug, maar ik zou het qua gebaar en mijn gevoel over eerlijkheid in de mensheid wel waarderen als ik het binnenkort alsnog terugzie. De voornaam en achternaam van de jongen is natuurlijk bij mij bekend vanwege de Tikkie, en hij had gewoon een legit Facebook-profiel vanaf 2013 al, met de nodige foto’s.
Ben benieuwd of mijn goedheid nu “gestraft” gaat worden, maar goed: risico van het vak. Ik zal het blijven doen. Mensen helpen. Vooral lokaal zie ik op Nextdoor, zo’n buurtapp, wel eens mensen die in nood zijn. Da’s wel een mooi verhaal: een bijstandsmoeder met kind die heel veel moeite deed en vragen stelde over een 3-daagse reis naar Zeeland: een mini-vakantie-tje met name voor haar kind. Alles werd er aan gedaan om een paar euro te besparen: dat kon je uit de vragen opmaken.
Ik dacht: dit kan niet waar zijn, dus trommelde ik wat mensen op uit de reacties, hebben we allemaal wat geld bijgelegd en dat gestort aan de bijstandsmoeder die om hulp vroeg. Met als verzoek/tegenprestatie wat foto’s van haar verblijf: heeft ze gedaan! Superleuk! Kijk, dáár doe ik het dan voor…
Update: het is nu 4 oktober: nooit wat gezien of gehoord meer van deze knaap. Ach ja. Het zal het wel nodig gehad hebben.
Update 2: het is nu 28 november 2021: nooit meer wat gezien, haha
Update 3: van de bijstandsmoeder en kindje wel: die stuurden mij toen, zoals voor de gein afgesproken, wél heel leuke, warme en sympathieke foto’s vanaf het vakantieadres: leuk man!