Heb ik mij verslikt?

Maandag 20 maart vertrek ik. Naar Sardinië, waar ik recent al over schreef. Een roadtrip waar ik nu steeds iets meer naar uitkijk. Zondag 19 maart, een dag daarvoor dus, breng ik de Corgi’s naar hun ‘moeder’, dan ga ik die avond maar vroeg naar bed, om dan, denk ik nu, een uurtje of 4 ‘s nachts te gaan rijden. Dat vind ik wel leuk, spannend, heeft wel iets. Ik heb wel eens geprobeerd, een jaar of 15 geleden, om ‘s avonds te vertrekken om met het ambitieuze plan ‘s nachts door te rijden naar Spanje, maar ter hoogte van Brussel geloof ik, strandde we al. Niet door de auto: ik had een gloednieuwe lease VW Golf, net 2, 3 weken in bezit. Nee, gewoon uit vermoeidheid. Ik had niet van te voren geslapen, dus dat was geen succes. Mijn toenmalige vriendin was sowieso al een makkelijke slaper, dus die viel volgens mij na 25 minuten rijden al in slaap… #haha

Het enige wat ik voor deze roadtrip heb geregeld is de ferry. Die brengt mij van vaste land Italië naar het Italiaanse eiland Sardinië. Een boottocht van 8 uur. Die vertrekt ‘s avonds om 22u, dus kan ik mooi op de boot slapen. Denk en hoop ik dan maar. Als ik die ochtend rond 4 uur vertrek, kan ik relatief rustig die hele tocht náár de boot toe gaan maken.

Toen ik dat zojuist weer even checkte, dacht ik: hm, het is best veel kilometers in een relatief spartaanse open twee-zitter karretje. Maar ik wil juist daar rondrijden met mijn cabriootje, en niet met mijn Audi, waarmee de heen- en weer tocht ongetwijfeld veul en veul comfortabeler zou zijn.

Heerlijk, zo’n roadtrip. All by myself, muziekje op, kap omlaag (het hoeft niet zonnig te zijn, maar als het maar droog is: het zal je verbazen hoe weinig je van de temperatuur merkt in zo’n gesloten warme kuip), en gaan. Nu ik er over heb, uh, schrijf, heb ik er meer en meer zin in.

Alleen nog een weekje intensief werken, en helaas aanstaande maandag een afscheid van een collega. Heel schrijnend, die was nét van pensioengerechtigde leeftijd, maar kon daar niet van genieten. Na een paar weken ziekbed, kreeg hij te horen dat hij uitgezaaide longkanker had. Ik heb hem gelukkig nog drie keer kunnen bezoeken in het ziekenhuis, al was hij de laatste keer niet meer bij kennis.

Zo is het leven, helaas. Het kwam soms wel dichtbij, dat hij in het ziekenhuis lag, want ik kreeg wat deja vu’s van mijn vader, hoewel dat al bijna 23 jaar geleden is.

Dus, ook hier weer, even een cliché uit de kast: áls het kan, als het uitkomt, financieel, qua tijd, qua verantwoordelijkheden: pluk de dag, probeer te genieten, en niet zo te zeiken over de kleine dingen in het leven. Dat moet ik mezelf soms ook voorhouden hoor, in de waan van de dag kun je je soms drukmaken over dingen, waarvan je later denkt: dit gaat nergens over, op een heel mensenleven.

Ter impressie: de rit náár de ferry toe: van Arnhem naar Livorno, Italië.