Funda freaks

Ik hoor wel eens van mensen om mij heen, dat ze graag op Funda rondkijken. Zonder dat ze daadwerkelijk op zoek zijn naar een andere woning. Gewoon lekker browsen, blijkbaar. Is dat een soort voyeurisme, of zijn het toch latente koopbehoeften? Of is het een kwestie van wegdromen? Misschien wel om te kijken waar de buren hun huis qua bedrag voor hebben gekocht? Tal van redenen.

In eerste instantie dacht ik: wat een gekke hobby, maar vrij snel bedacht ik me: ik doe eigenlijk hetzelfde. Met autowebsites. Ik vind het ook lekker om te snorren naar allerlei auto’s. Ook niet echt impulsaankopen natuurlijk. Van gitaarwebsites moet ik overigens wel wegblijven, heb ik geleerd, want waar ik afgelopen december (2020) pas mijn 2e gitaar (nog steeds mijn favoriete, mintkleurige Charvel San Dimas II) kocht, zit mijn collectie inmiddels op 5 stuks, en borrelt het ENORM om nog een specifieke gitaar aan mijn collectie toe te voegen. Misschien deze kerst maar mijzelf deze cadeau doen #gniffel. Op eerdergenoemde autowebsites ben ik overigens niet geheel doelloos aan het browsen, omdat ik mijn zinnen heb gezet om een cabrioletje te kopen naast mijn huidige auto. Hierover schreef ik recent al eerder wat. Nog niet echt tijd voor gehad of gemaakt, maar het staat wel vrij hoog op mijn prio-lijstje.

Dus, is het vreemd om huizen te koekeloeren online? Moewah, ik snap het wel. Ik hoop alleen niet dat de Fundafreak in kwestie in een onbewaakt ogenblik een afspraak voor een bezichtiging voor een huis maakt, zonder dat zijn partner dat weet?

Ergens heb ik soms ook wel de behoefte om te verhuizen. Soms. Ik woon al een hele tijd in mijn huidige appartement, maar goed: alleen woon ik hier meer dan prima. Vrij centraal, geen parkeerproblemen (zoals bij mijn vorige woning midden in het centrum; dan moest je bijna met je fiets naar je auto toe of drie keer tanken voordat je een parkeerplaats had gevonden) en relatief lage kosten. Dat laatste was vooral prettig járen geleden toen ik met mijn voormalig compagnon in een financiële crisis met onze onderneming terecht kwam. Dat was in de periode 2013, 2014.

De crisis kwam vooral omdat opdrachtgevers in een crisis terecht kwamen: die konden op een gegeven moment de (lees: onze) facturen niet meer goed betalen, en aangezien we grote projecten deden, hadden we niet heul veul opdrachtgevers met kleine omzet-/winstbedragen maar een hand of twee vol opdrachtgevers met grote omzetbedragen. Dat voelden we. Daar leer je ook natuurlijk van. Risicospreiding bijvoorbeeld. Zo richtte ik in 2014 een interimlabel erbij op, en dat is vanaf 2016 alleen maar een stijgende lijn geweest op alle fronten. Paradoxaal genoeg was vooral vorig jaar (uitbraak corona) voor mij als ‘digital native’ (in plaats van ‘native’ mag je ook ‘nerd’ lezen) een heel goede tijd qua werk.

Afhankelijk van de toekomst loopt, bepaal ik mijn woningpad wel. Soms lonkt het wel om over x jaar te emigreren, maar misschien is dat gewoon een romantisch idee, omdat je je hele leven eigenlijk gewoon hier hebt opgebouwd en lopen. Niet alleen je sociale omgeving maar ook zakelijk. Soms lonkt het dus wel om mijn appartement te verkopen en ook een toffere, grotere, luxere woning met vooral een Corgi-prooftuin te kopen.

Misschien toch maar eens op Funda koekeloeren.
Maar eerst Autoscout 😉