Frans. Frankrijk. En hun muziek.

Frankrijk. Geliefd vakantieland voor heel veel Nederlanders. En ik moet zeggen: het land is mooi, voornamelijk. Natuurlijk, het cliché: jammer dat de Fransen er wonen. Ik heb ook diverse keren botte, irritante Fransen meegemaakt tijdens trips. Maar die heb ik in Italië en Spanje ook meegemaakt. Behalve in Engeland natuurlijk, haha: in Engeland is ALLES tof, leuk, sympathiek, vriendelijk, maar niet heus hoor.

Parijs is een heerlijke stad. Maar Frankrijk is meer dan Parijs, zoals Amsterdam ook zeker niet representatief voor heel Nederland is. Rij je vanuit Arnhem 20 km naar rechts, het Oost’n, de Achterhoek in, dan versta je de mensen al bijna niet meer: laat staan over mentaliteits- en cultuurverschillen. Een Amsterdammer wil ook niet vergeleken worden met een Fries of Limburger, en andersom. Vooral dat laatste begrijp ik wel. Grapje, Limburgertjes!

Terug naar Frankrijk: ik heb ook heerlijk genoten vroeger van die kleine Franse dorpjes, waar je in het centrum van het dorp je baguette, fromage en andere snuisterijen kunt halen. En dan die oude Renaultjes 4 die je ziet rijden. Best romantisch allemaal, klopt.

Ze hebben ook overigens leuke chansons voortgebracht. Maar dat heeft elk land wel. Hoeveel Italiaanse, Duitse, Spaanse of Arabische hits zijn er wel niet? Of noem een ander land op. Elk land heeft wel topbands en hits voortgebracht. Abba komt immers uit Zweden. Net als Europe, van The Final Countdown. En Italië: daar komt o.a. mijn guilty pleasure vandaan: Matia Bazar met Ti Sento. Fout, maar waar.

Twee Franse nummers waarvoor ik dit bloggie schreef, staan hieronder: het eerste nummer herontdekte ik recent in mijn shitload aan MP3-muziek: Indila. Prachtig begin, op het eind wel een beetje erg veel Arabische uithalen, maar goed. En daaronder: In-Grid, met Tu Es Foutu. Ik hoorde het nummer nét voordat het in Nederland een bescheiden hit werd, en ik wist gelijk: dit wordt een (bescheiden) hit. Zo’n lekker pakkend nummer.