cvanekerisPotverdorie! Waar honderd jaar lang Purple Rain van Prince mijn favoriete nummer was, en deze werd ingehaald door High Hopes van Pink Floyd (hier schreef ik HIERRRR eerder over), is dat nu bij auto’s ook het geval. For Fucks Sake. Natuurlijk, alle autoliefhebbers houden van Ferrari. Als het goed is. Daar lijkt niet zoveel tussen te komen. Natuurlijk, Porsche, Lamborghini, Maserati: alles heeft doelgroepen, maar je kunt niet NIET van Ferrari’s houden. De oude, de nieuwe, alles is tof. Niet alleen de Italiaanse designs, maar de hele historie van het merk. Zou je in een kroeg roepen: ik heb een Porsche, dan kan dat ook een lullig oud incourant model zijn die een keer 15k of 20k is. Natuurlijk kan het ook een model van 2 ton zijn. Maar als je roept dat je een Ferrari hebt, dan maakt dát niet zoveel uit. Een Ferrari hebben is altijd goed. Ik wil er niet persé één hebben, maar een keer er in rijden, is wel een langgekoesterde droom.
Volgens mij rijden alleen de modellen van voor 2000, bizar slecht, bokkig, houtig, niet te vergelijkbaar met een (mijn) hypermoderne, snelle Audi, waar aan alle veiligheidsdingen zijn gedacht. Okay, Ferrari dus. Mijn lievelingsauto is altijd de 288 GTO geweest. Kwam op de markt in 1984. Nooit is er voor mij een mooiere auto ontworpen. Prachtig. Uniek en exclusief ook. Bloedsnel voor die tijd, maar nu. Jee. Ik kreeg een plaatje onder ogen van de Ferrari 296 GTB. Niet te filmen. Of eigenlijk wel, zie onder. Wát een fan-tas-ti-sch model. Alles is mooi aan deze auto. In welke kleur ook. Ik ben om. Ik ben verliefd. De liefde is onvoorwaardelijk. Samen met de 288 GTO. Beide Italiaanse fotomodellen heb ik hieronder maar even weergegeven. Pfieuw!
De oude Ferrari 288 GTO…
De nieuwe Ferrari 296 GTB…