Ben je nou wel of niet een keer uitgeleerd?

Je kent de term wel: je bent nooit te oud om te leren. Daar ben ik het helemaal mee eens. Maar het is ook een beetje ‘algemeen’, want… je kunt altijd leren, of proberen te leren. Maar wat moet je er vervolgens mee? Is het leren in de vorm van een studie, je bijvoorbeeld je eigen ontwikkeling of carriere helpt? Of is het leren om een aanpassing in je gedrag te doen? En van wie moet dat dan?

Eigenlijk moet het zijn: je bent nooit te oud om te proberen te leren 😉
Want zowel in mijn zakelijke als prive-leven weet ik dat leren niet altijd makkelijk is. En dit is niet persé leeftijd gebonden, maar wel vaak motivatie- of karakter gebonden.

Stel dat iemand anders tegen je zegt: je moet echt leren dat en dat te veranderen (aan je karakter of persoonlijkheid). Wat voor waarde heeft dat dan? Wie zegt dit? Is dit iemand die je serieus neemt zoals je partner of iemand waar je veel minder waarde aan hoeft te geven: gewoon een collega waar je al nauwelijks mee samenwerkt. Wie is die persoon dan om dit te zeggen?

Natuurlijk; er zijn veel diverse persoonlijkheden. Sommigen (erg) onprettig, sommigen (erg) prettig; dat heeft ook te maken of je met iemand matched. Ook dit is privé of zakelijk. De contactpersoon van je autodealer of schildersbedrijf maakt het verschil of je de handel aan dat bedrijf gunt. En privé ook: in een relatie bijvoorbeeld: match je op de belangrijkste dingen in je leven. Je kunt samen heel oud worden als de één van metal muziek houdt en de ander van klassiek. Dat zijn geen fundamentele dingen, maar als de één heel empathisch en warm is en de ander koud, gesloten of zelfs narcistisch: dat is hét recept om een gedoemd samenzijn. Tenzij je natuurlijk als niet-narcist je eigen leven opzij wil zetten voor die andere. Dat moet je niet doen, vind ik. Al zie ik het wel vaak. Mensen die jarenlang doodongelukkig in een relatie zitten: ook dit prive of zakelijk. Mensen die jarenlang bij dezelfde werkgever zitten, maar wel blijven klagen.

‘Je moet (!) leren voor jezelf op te komen’, horen die personen dan wel eens. Maar waarom zou je dit als persoon willen of moeten doen? Of waarom zou je iemand anders willen meegeven dat diegene voor zijn of haar welzijn zou moeten veranderen? Naarmate ik ouder word, heb ik ook geleerd (!) om mij daar minder druk over te maken. Dat blogte ik wel eens eerder. Het interesseert mij minder (tot nagenoeg niet; ook afhankelijk van wie dit is of zijn) wat anderen van mij vinden. Het is mijn leven, je leeft maar één keer en je weet niet hoe lang je nog hebt. Dus haal alles eruit wat er in zit, binnen de mogelijkheden die je hebt. En ik gun iedereen alle mogelijkheden, maar ieders leven is anders.

Een ander voorbeeld van leren zijn mensen die continu aan het studeren zijn. Mensen die allang uit de studiebanken zijn hoor. En die dat ook niet voor hun werk hoeven te doen. Mensen die aan persoonlijke ontwikkeling doen en blijven doen. Ik ken ook mensen die leren en leren en leren. Willen zichzelf altijd verbeteren maar dreigen ook zo over te lopen; op een gegeven moment is je harddrive vol, lijkt me. En alles wat je in je dagelijkse aardse bestaan meemaakt, daar denk je over na. Niet één, twee maar soms zeven of acht stappen vooruit. En wat ga je met al die kennis doen?

Soms is het ook lekker om gewoon aards, simpel en eenvoudig te denken en praten. Dat maakt je heus niet minder intelligent. Hierover schreef ik al eerder wat, zie hier. Intelligentie zit niet in moeilijke woordjes gebruiken of het vak dat je uitoefent; intelligentie zit onder andere in een combinatie van levenservaring, kijk op de wereld, openmindend zijn en (ja, ook) ontwikkeling; zelf of via educatie op een school.

Je bent nooit te oud om te leren; dat is waar. Maar met welk doel ben je aan het leren geschalen, anders dan dat je gewoon leerplicht als kind hebt, hé?