Argentinië

Het land van mijn moeder. Mijn vader was Nederlands. Dat maakt mij half Argentijns. Hoewel ik wel in Nederland ben opgegroeid, merk ik wel dat ik ook echt een Argentijnse kant heb. De linkerkant. Nee, flauwe grap. Ik herinner me wel wat flarden. Ik was er als kind van een jaar of 3 en later weer: toen was ik ongeveer 5. Daar heb ik geen heul actieve herinnering (dank, Mark Rutte) meer van, maar wel een aantal dingen of gebeurtenissen die ik me herinner. Grappig is dat, dat je dan toch dingen op die leeftijd de rest van je leven op je harddrive (lees: geheugen) meeneemt. Ik heb de nuchtere, pragmatische, zakelijke(re) kant van mijn Nederlandse vader. De emotionele, empathische kant van mijn moeder. An sich een prima combinatie. Bij veel Nederlanders mis ik gewoon het attente, het elkaar op straat begroeten, vragen hoe het gaat, hoe je weekend was, of even aan elkaar denken op belangrijke data. Bij Argentijnen mis ik dan weer het gestructureerdere: die doen vaak maar wat. Mañana mañana, inderdaad. Wat betekent: “Morgen! morgen! (komt morgen wel)”. Best relaxed. Zou je denken. Maar in het bedrijfsleven werkt die mentaliteit niet. Daarom komen er ook uit Nederland grote, bekende succesvolle bedrijven, en uit Argentinië niet. Tot nauwelijks. Net als sport. Argentinië had Maradona. Weliswaar de beste voetballer allertijden, ja ja, samen met Messi: die andere Argentijn. Maar goed: Argentijnen voetballen al als kind continu op straat: vroeger vaak ten koste van school. Nederlanders hebben veel meer bekende voetballers: van Van Basten, Gullit en Rijkaard tot en met Bergkamp, enz enz.
Anderzijds weer: Argentinië is een paar keer wereldkampioen voetbal geworden, met Maradona ja, en Nederland heeft bij elk toernooi weer moeite met hoog eindigen. Is die structuur dan wel zo efficiënt? Hebben ze niet meer passie en saamhorigheid nodig zoals het Argentijnse elftal? Want die winnen wel veel. Zie? Niet alles is zaligmakend of beter of slechter.

Ik woon, leef en verdien in Nederland. Het zou minder gelopen zijn in mijn leven, denk ik, als ik in Argentinië was blijven boven. Mijn ouders vonden dat eind jaren 70, begin jaren 80 niet zo verstandig. En dat klopte: het was een onrustige (politieke) tijd toen in Argentinië, met veel enge dingen.

Ik heb er zelf geen slechte herinneringen aan. Wat ik mij vooral in steekwoorden herinner:
vuurvliegjes in de bomen, gordeldieren op het land, wilde paarden langs de weg, veul vlees & bbq ja (zgn. Asado’s), superhelden-stickertjes in flessendoppen (zie eerder blog hierzo) en… de kermissen daar. Veel gekleurde lichtjes, ouderwetse carroussels (nog steeds een zwak voor, als ik die zie) en candy apples! Yeah! Van die appels op een stokje, gesuikerd. MIERZOET. Mooi hoe je vooral als kind dát soort dingen kunt onthouden he?