Nostalgie. Pure nostalgie.

Iedereen kent dat wel: bepaalde muziek of mischien wel een film, die je ineens doet terugslingeren naar je kindertijd. Hopelijk had je een fijne kindertijd? Bij mij was die ook wel weer anders dan gemiddeld: eind jaren 70, begin jaren 80, waren we woonachtig in Argentinië, en hoewel ik toen nog maar een peuter/kleuter was, herinner ik me nog wel een aantal dingen uit die tijd. Zo heb ik daar leren fietsen op een klein groen fietsje: mijn moeder rende met mij mee, terwijl ze de bagagedrager vasthield. In het begin van de poging althans. Toen ik heftig slingerend (in een doodstille straat) aan het fietsen (zonder zijwieltjes) was en ik was naar mijn moeder riep: bleek door het uitblijven van haar verbale reactie, dat er helemaal geen moeder meer was die het bagagedragertje vasthield. Ik bleek dus al een seconde of 10 zelf zonder hulp rechtuit te fietsen. En ja hoor: zodra je dat door hebt, maakt er zich een blinde paniek van jou als kleuter meester, en pardoes pleur je op de grond. Hard. Met schaafwond op de knie. Ik heb daarna een tijdje geen contact meer gehad met mijn moeder. DÁT ZAL D’R LEREN, met dat soort streken! Gein natuurlijk. Alleen, waar ik nu voor in de digitale pen ben geklommen: INEENS schoot me dit weer te binnen: in Argentinië had je aan de binnenkant van die glazen flessen-dopjes (van Coca Cola, 7UP of Fanta) een klein rubbertje zitten, die je er uit kon pulken, waar een superhero in stond afgebeeld. Superman. Batman. Etc. Helemaal te gek. Misschien is daar ook een hardnekkige frisdrankverslaving van weleer uit voortgekomen? Het opdrinken van de inhoud van het flesje was bijkomstigheid: het ging mij om dat rubbertje met action hero!

Ik herinner me ook dat dat er ook zoiets was aan de binnenkant van de deksels van boter. Zo’n klassieke plastic boterkuip als van de Bona: dan kon je zo’n vel eraf trekken met Disney-figuren. Sneeuwwitje herinner ik me. Wat een geheugen kan onthouden dan, he?