Dashcams. Daar vind ik wel wat van. Denk ik.

Regelmatig zie ik een auto achter mij staan, waarbij dan de halve voorruit is beslagen met één of andere moeilijke technische constructie. Als je wat langer kijkt, zie je ineens een oog / lens van een camera. Ach, een dashcam. Ik vraag mij wel eens af, waarom iemand dat zou doen. Ja, ik snap natuurlijk wel dat de bestuurder dan verkeerdsbeelden wil opnemen, maar… ik neem aan dat iemand dat toch alleen gebruikt in geval van een ongeluk? Als bewijsvoering? En dan maar hopen dat niet je hele voorruit, dus inclusief dashcam, naar de gallemiezen (schrijf ik dat goed zo?), filistijnen (schrijf ik dat goed zo?) of zijn grootje wordt gereden.

Of zouden mensen elke avond samen met hun partner de dashcambeelden van die dag gaan bekijken. Lekker bak popcorn erbij en maar loeren. Neh, dat zal toch niet. Maar, okay: we gaan even uit van beeldopnamen van een ongeluk. Als een soort bewijsmateriaal. Dus, MOCHT je al uberhaupt ooit in een ongeluk terecht komen, god god god, dan hebben we beelden hoor. Hopelijk staan die er dan goed op, want als je van opzij of achteren word aangereden, dan heb je nog niks aan een dashcam die naar voor wijst. Of, hebben ze aan elke kant van de auto een dashcam. Zoveel vragen, lieve mensen. Onderaan de streep is de hamvraag: moet je nou echt je halve voorruit bedekken met zo’n cameraatje, omdat je heul misschien ooit in een ongeluk terecht kom, waarbij je dan beelden van direct voor je auto, enz enz… nevermind. Het is niks voor mij.