cvanekerisOp dit blog en in ‘real life’ heb ik wel eens vaker aangegeven dat ik half Argentijns, half Nederlands ben. Heb er zelf niet zoveel last van; je schijnt er best oud mee te kunnen worden. Wel kloppen bepaalde clichés wel. Argentijnen zijn wat ‘easy peasy (lemon squeezy)’ in de omgang.
Tijd is niet een heel belangrijke factor. Wat vandaag niet is, kan morgen wel. Gelukkig heb ik die kant niet echt meegenomen van mijn moeders’ kant. Argentijn zijn ook (in kader van cliché) echte vleeseters. Regelmatig zie ik familiefoto’s op Facebook, van ooms, tantes en neven en nichtjes, die daar in Argentinië met zoveel man om een tafel zitten: met centraal een grote asado (een enorme bbq), aangevuld met cola, bier, brood, en niet teveel groenten.
Beetje mais en wat sla met azijn. Serieus. Groen(ten)-eters zijn het niet. Ik ook niet 😉 Ik heb wel eens partners gehad die daar wat van vonden. Maakte ik een Spaghetti Bolognaise (daar hoort uberhaupt geen groenten in, volgens de Italianen, en Argentijnen hebben veel Italiaanse invloeden: in hun namen, in hun eten, etc), deed ik daar ‘wat gesneden groenten in’, hoorde ik achter mij: “Doe het hele zakje er maar in; het ís al een klein zakje…”… Ja ja, okay okay…
Terug naar vegetarisch; ik dwaal af. Ik hou van dieren. En ik hou van vlees eten. Dat is een paradox. Vind ik lastig. Heb er ook wel steeds meer moeite mee, dus ik probeer wel meer af te wisselen. Vaker vegetarische gerechten te eten. En nu ben ik ook gek op chorizo. Dus, die rode Spaanse wat pittigere worst. Zie foto. Nu de vega-versie geprobeerd. Die zag ik ineens liggen in de supermercado!
Nou, op mijn supersonische thuisgrill gelegd. Effe grillen. Je mist wel de gegrillde vleeslucht tijdens het bereiden. Niet zo heel erg. Toen gaf mijn grill aan dat ze klaar waren. Nou, geprobeerd. Viel niet tegen. Best okay. Maar niet echt te vergelijken met het echte werk. De smaak was wel chorizo-achtig (mooi woord, he?) maar de structuur mis ik dan wel. Het gevoel dat je iets vegetarisch eet, compenseert wel e.e.a.