cvanekerisJeetje, wat een ont-zet-ten-de ontlading vanavond. Dit blog is geschreven en gelijk live geplaatst. Meestal schrijf en plan ik ver vooruit, omdat ik anders elke dag wel iets kan posten. En soms post ik gelijk, omdat het actueel is.
De afgelopen dagen ben ik met meer dan 30 mensen superactief betrokken geweest bij de vermissing van een 8-jarige Beagle uit Arnhem. Ze was donderdag uit de tuin van de eigenaren ontsnapt en kwam niet meer gelijk terug.
Het is nu dinsdagavond, en net na etenstijd kwam in de Whatsapp-groep het bericht dat ze in de buurt van haar huis was gespot. Veel mensen erop af, en … jeetje… ineens kwamen de berichten dat ze richting huis aan het lopen was, en daarna het bericht dat ze thuis was. Inclusief foto’s en filmpjes. En veel blije en emotionele mensen in de Whatsappgroep. Héél veel.
Ik ook. Ik heb tranen gelaten. Om eerlijk te zeggen. Dat komt ook omdat het dichtbij kwam, zeg maar. Yogi, de oudste corgi van 8 jaar, heeft dezelfde leeftijd, en hij en Charlie zijn altijd huishondjes geweest. Ze hebben inmiddels wel veel van de ‘wereld’ (Europa) gezien met reizen enzo, maar altijd onder begeleiding en aan de lijn. Ik zag Yogi al voor mij, in de situatie/plaats van de beagle. Eenzaam, alleen, angstig, dorstig en hongerig. Niet weten waar je naar toe moet, verdwaald. Ik kon/kan er echt emotioneel van worden, want als een hondje een paar jaar vrijwel dag in, dag uit bij en met je is, dan is het toch echt een gezinslid. Wat een niet-dierenliefhebber hier ook van vind. Een hondje is trouw, lief, onschuldig en loyaal. Dat kunnen veel mensen niet zeggen.
Toen mij het bericht via Nextdoor (het internationale platform voor buurtbewoners onder elkaar) bereikte, ging ik ook gelijk aan. Wat kon ik doen? Ik zag de oproep van de eigenaresse toen het hondje al een dag (of twee, dat weet ik niet meer) verdwenen was. Ik deed wat ik kon, en wilde ook meezoeken. Rondrijden, rondkijken, andere mensen inschakelen, berichten delen via Whatsapp en social media, enzo, en zelfs mijn drone heb ik ingezet.
Niemand vond iets in alle dagen. Er waren wel zogenaamde ‘spottings’, van mensen die de beagle hadden gezien, maar dat bleek dan later toch weer niet, niet het juiste hondje, of toch een loslopend hondje met een eigenaar iets verderop. Of ze kon niet gevangen worden. Er werden geen foto’s gemaakt, vreemdgenoeg, van de spottings. Zaten we wel in de goede hoeken te zoeken? Hoe langer het duurde, hoe angstiger iedereen werd met de temperaturen van gisteren en vandaag (tussen 35 en 40 graden werd aangekondigd).
Hoe houdt zo’n hondje zich. Kan ze zich redden? Is er water? Er is eten? Is er in het bos geen gevaar van vossen of zwijnen? Of steekt ze niet ineens de weg over, …. Bah!
Maar goed, eind goed al goed. Iedereen blij en opgelucht.
(De beagle op de foto is niet de beagle in kwestie, maar een zgn. stockphoto)