21 jaar alweer

In 2000 overleed mijn vader. Ik was 25. Mijn vader was 51. Veel en veel te jong. Een kort ziekbed ook. De ziekte van Kahler. Een agressieve kankervorm. Binnen 5 weken van “op vakantie in Portugal” naar “overlijden op de intensive care in het UMC”. Ik heb er lang niet over kunnen praten of denken. Mijn vader was mijn beste vriend, ondanks dat het contact de laatste twee jaar van zijn leven iets minder was, puur vanwege de dominante invloed van zijn toenmalige vrouw die hem claimde en redelijk bij mij weghield. Het addergebroed. Laat ik het hier maar niet over hebben, want dan gaat zo de capslock aan vol scheldwoorden 😉

Vorig jaar, in 2020, was het dus 20 jaar geleden dat hij overleed. Ik was toen in België. Ik wilde er een fijne prettige dag van maken. Aan de kust, aan zee. Waar hij zo gek van was, door zijn werk vroeger op “de grote vaart”, zoals dat heet (hij had dus internationaal gevaren, en zo ook in Buenos Aires, Argentinië, mijn moeder in de jaren ’70 ontmoet)

Er gebeurde ‘s avonds iets, wat de aandacht negatief op iets (iemand) anders vestigde. Dat gaf de dag een nóg vervelender randje, maar goed. Dit jaar dan maar opnieuw. Vanuit Praag, als alles (corona-wise) goed zit.

Pa, rest in peace.
(16 maart 1949 – 27 juli 2000)