Verslaafd

Ik schaam mij er niet meer voor. Ik heb het inmiddels tegen veel mensen gezegd in mijn nauwe omgeving. Ik was verslaafd. Niet aan drugs, niet aan alcohol, al helemaal niet aan gamen. Wel aan frisdrank en dan met name Cola(varianten). Inmiddels volledig afgekickt kan ik het verhaal ook makkelijk vertellen, of eigenlijk: opschrijven. Bij deze dus.

Waar kwam het vandaan? Ik merkte dat ik een goed gevoel kreeg van een cola shot: logisch, want je duwt in korte tijd ineens koolzuur, caffeïne en suiker naar binnen. Mijn lichaam reageerde daar goed op. Althans, zo leek het. Ik kreeg een boost, waardoor ik mij lekkerder voelde. Na of tijdens stressvolle werkdagen bijvoorbeeld. Alleen werkt zo’n blikje of glas Cola (Pepsi, Coca, maakte me niet uit) natuurlijk relatief snel uit. Dus nam ik er nog één. En nog één.

Ik kreeg wel een schokkend inzicht toen een ex-vriendin waarmee ik samenwoonde de statiegeldflessen in de boodschappen tas aan het doen was. Ik zag al die lege cola-flessen en vroeg haar: “Zijn we zo lang niet bij de supermarkt geweest, dat we zoveel hebben?”. Het leek wel alsof we 3 maanden geen lege flessen meer hadden ingeleverd. Over haar antwoord dacht ze geen seconde na: “Schat, dit is van 2 weken”.

Die woorden trilde nog lang na in mijn hoofd. Daar schrok ik zelfs van. En dat was dan alleen nog thuisgebruik! Want onderweg kocht ik nog wel eens een blikje, of wat. Dit moest anders. Maar hoe? “Ja, dan vervang je het toch gewoon door water”, was een veel gehoord antwoord. Dat snapte ik ook wel, maar dat gaf geen goed gevoel, dus dat was geen oplossing.

Uiteindelijk, vele kilo’s zwaarder geworden natuurlijk in de loop der jaren, kom je dan toch op het moment dat je denkt: dit kan zo niet langer. Dit moet anders. Radicaal anders. En dat is wat ik gedaan heb. Omwille van mijn gezondheid. Ik jogte bijvoorbeeld al wel regelmatig, maar als je dan de verbrande kcal’s weer ijskoud aanvult met cola-caloriën: dan val je niet hard af, he?

Weg met die rotzooi. Een 21-dagen challenge bracht een oplossing. 21 dagen volhouden. Geen cola. Geen frisdrank uberhaupt. Dat leek als eerste stap, om een patroon te doorbreken, niet verkeerd. Ik pakte hardlopen weer op (door enkele opeenvolgende blessures was ik hier eerder mee gestopt) en voila, de kilo’s vlogen er weer af. Met name in 2020 (ja, het coronajaar) ging het hard: weinig tot geen frisdrank, alleen met uiteten en soms thuis, maar vooral veel sporten; gezonder leven. Ik kan nu zeggen dat ik het niet meer nodig heb, die cola, maar lekker vind ik het af en toe nog wel. Dat moet ook kunnen, mits je genoeg balanceert. Het gevaar van frisdrank als verslaving dat je ook niet raar word aangekeken als je er de supermarkt of tankstation mee uitloopt, of dat je op kantoor een blikje of glas wegschrokt: het is verslaving die overal te koop is. Dat maakt het ook Juist moeilijker. Je bent niet illegaal cocaine aan het kopen of liters bier aan het drinken waardoor je niet meer mag autorijden of gaat stinken naar de alcohol.

Enfin, dat was een beetje in het kort de verslaving waar ik lang mee kampte, maar mocht je mij eens twee blikjes cola achter elkaar zien wegkloeken; schroom dan niet op mij op de schouder te tikken. Samen kom ik er wel 😉