Maandagochtend-blues?

Bijna nooit heb ik slechte zin. En als ik het al heb, dan is het kort. En dan blijkt het ook nog echt Blue Monday vandaag te zijn: een verzinsel uit 2005 (check hier de WikiPedia-pagina). En waar het aan ligt? Eigenlijk zit alles mee. Heb geen issues of zorgen (meer). Ik sport weer drie tot vier keer per week, opdrachten en werk genoeg en dus ook geen financiële issues, heel verre van dat. Sociale contacten: die heb ik ook voldoende, maar wel veelal digitaal.

En daar komen we op de kern van het probleem: die gribus corona. Die verdomde lockdown. Mensen die mij kennen weten, dat ik het geniet van dagjes, weekendjes, weekjes weg. Restaurants, horeca, etc. Allemaal niet mogelijk. Ja, en klaag maar niet te hard, want “iedereen heeft er last van”. I know. En dat is óók zorgwekkend, want als ‘ik’ er al last van heb, dan moeten veel mensen die al meer op henzelf waren aangewezen vóór corona, het helemáál moeilijk hebben? Ik mag niet klagen. Maar ik doe het toch. Je hebt soms van die ‘Meh’-buien. Vandaag heb ik er één. Tijd voor een shot dopamine. Of een powersong van Sia. Ik denk aan deze…