cvanekerisKen je dat? Van die dingen die je altijd lekker vind: op gebied van eten of drinken, bedoel ik dan. Maar ook dingen die je tijdelijk ineens lekker vind. Je weet pas of het tijdelijk was, als het eindig is: dat is met alles zo natuurlijk, maar dat je achteraf zegt of denkt: “Oh, ja! Ach, dát heb ik ook nog een hele tijd dag in, dag uit gedronken of gegeten”
Ik herinner me van die fasen in het verleden met bijvoorbeeld Maltesers. Die kleine bruine ronde rotzakken in van die rode zakjes. Ineens werd ik daar helemaal foxwild van. Of Coca Cola Lemon. Toen het net uit was, kon je dat in België wél al krijgen, maar in Nederland pas maanden later. Redelijk recent had ik dat ook met Balisto’s. De groene modellen. Niet te zoet, maar best lekker om effe weg te proppen na een tankbeurt van de auto. Ik heb nu iets nieuws. In godesnaam. Why. Waarom deel ik dat? Zo zie je maar, het is niet alleen maar rozegeur en maneschijn alhier.
CITROEN-KOEKJES!
Hoe dan? Geen idee.
Hierboven zei ik al dat ik ooit een Coca Cola Lemon tic had. En citroenijs (Italiaans of waterijs, zoals die klassieke Calippo’s: bestaan die nog?) vond ik altijd al lekker. Limoncello! Ook lekker! Ik ben eens bijna uitgekafferd in Italië door een fanatieke Italiaanse ober omdat ik vóór het eten een Limoncello wilde bestellen; tsja, wist ik veel; had ik gewoon zin in. Was blijkbaar heel raar. En het hele terras moest het horen, blijkbaar. Wel grappig hoor!
Maar het zal ergens getriggerd zijn: heb nu verschillende merken geprobeerd: sommigen zijn ronduit lafjes, en sommige zijn weer heel sterk qua smaak, maar dan weer vaak gemixed met ginger of andersoortige zaken. Anyway, citroenkoekjes. Dat is het voor nu.
Best ernstig, he?
Kijk dan, hoe fraai. En waarschijnlijk lekker. Vind ik dan: citroen-macaronnies!
