Startups end down?

Vandaag werd ik getriggerd door iemand die begon over een startup/scaleup, hoe je het noemen wil. Ik merkte dat er een beetje een klein rood vlaggetje in mijn brein omhoog schoot. Neh, niet echt oud zeer of zure frustraties hoor, maar enkele jaren geleden ben ik wel intensief bezig geweest met startups. Ik vat deze periode maar even voor het gemak samen in drie woorden: geduld, frustratie en pretenties. Héél véél pretenties.

Mijn ervaringen zijn te lang om ze allemaal uit te schrijven, maar veel van deze startuptrajecten hadden wel erg veel overeenkomsten. Vaak bestond de startup uit één of enkele opgeschoten heren, die overtuigd waren dat van hun idee de miljoenen euro’s binnen een jaar via de plinten naar binnen zouden spuiten. Gemakshalve werd even vergeten dat hun idee vaak flinterdun was, ze geen ondernemers (nog) waren, dat ze bij de presentatie, of nee: pitch noemen we dat in startupland, de helft vergaten en dat ze al zelfingenomen, arrogant, blasé, hautain aan de race begonnen.

Van alles heb ik voorbij zien komen: soms als toeschouwer, soms als adviseur, soms als (mede)investeerder (in geld, in uren, in kennis, etc). Wat mij ook is bijgebleven: veel startups (of althans: de mensen hierin) waren een kei in het maken van precies de verkeerde beslissing. Was het overduidelijk dat ze voor A moesten kiezen, kozen ze voor B, want… en dan kwam er een riedel aan ongefundeerde, ondoordachte redenen. Gebaseerd op lucht, op onzin of advies van een “vlotte vriend, kennis of oom” die het allemaal wel wist.

In godesnaam, wat heb ik veel gestuntel voorbij zien komen. En dat is niet erg, als je begint, als je het maar erkend of advies aanneemt van iemand die er nét iets meer verstand van heeft dan jij. Gelukkig is de ellende mij grotendeels bespaard gebleven, omdat ik mijzelf snel terugtrok als ik zag dat ik voor de zoveelste keer met een paar circusclowns te maken had in plaats van inspirerende ideeën of jongelui die graag ondernemer wílde worden, en hier alles voor deden. Het moest doorgaans maar komen aanwaaien. Ik ken dat soort mensen ook los van startups: die doen nergens moeite voor, maar willen wel een comfortabel leven. Zo zit de wereld niet in elkaar. You get what you give/deserve. In alles. In je werk, in relaties, alles.

Wat ik mij nog goed herinner, is een één op één gesprek met een gast van een jaar of 30, die zichzelf een soort Mark Zuckerberg, Elon Musk of Steve Jobs-houding had aangemeten. Hij werkte op dat moment nog (!) als account manager in de kantoorartikelenhandelarij, maar niet lang meer, want hij was de ondernemer waar de wereld op zat te wachten. Afijn, na zijn presentatie, zei hij: voor dit plan, in de eerste fase, heb ik 25.000 euro nodig, maar het gaat zéker miljoenen opleveren binnen 2 jaar. En hij wist (zogenaamd) precies wat hij allemaal moest doen en laten om van zijn wereldidee een knallend succes te maken, dus ik stelde hem de vraag:

“Heb je op dit moment schulden of een lening?
“Nee”, zegt hij, “hoezo dan? Ik vraag toch een investering?”

“Ja”, zei ik, “maar je hebt een vaste baan / vast contract. Als je naar de bank gaat, dan kun je toch ook voor 25k een lening afsluiten? Dat is veel goedkoper, want a) ik zou dan minstens een aandeel van 25% willen hebben en b) je hebt geen medebeslissers of –eigenaren in je start-up, dus als het puur om het geld gaat, zou ik dát doen en geen investeerder aan boord trekken”

Toen sprak hij de magische woorden:
“Ja, neeee… ik ga geen lening afsluiten van 25.000 euro!”
Je zag hem denken: “ik ben toch niet gek?”

Ik gaf hem het antwoord: “dus je weet zéker dat je een paar miljoen binnen 2 jaar hebt omgezet, maar wil daarvoor geen lening van 25.000 euro afsluiten…? Dan ben je dus toch niet zo overtuigd van je gouden idee?”

De sfeer sloeg wat om, en hij was klaar met mij, en ik was klaar met hem. Nooit meer wat van hem gehoord. Ook niet van zijn startup. Of idee. Wat zijn idee was? Ik weet het écht niet meer. Toch nieuwsgierig geworden: ik zocht hem op, op LinkedIn, zojuist, nét voor het schrijven van dit bloggie.

Hij is nog steeds accountmanager bij een kantoorartikelenbedrijf. Juist. Meneer de miljoenen-ondernemer.
Startups. Neh. Ik werd er doodmoe van.