Marathon

Je hoort wel eens dat mensen zeggen: alles wat je echt wil, dat gaat je ook lukken. Dat is leuk bedoeld, maar dat kan in de praktijk natuurlijk niet altijd. Soms kun je ergens gewoon geen talent, aanleg of mogelijkheid voor hebben. Je kunt wel wensen dat je zo goed kunt zingen als Sia, maar als je genetisch die stembanden en dat gevoel voor muziek niet hebt, dan kun je zangles nemen totdat je blauw ziet, maar het zit er dan gewoon niet in. Dat geldt voor veel dingen. Met zakelijk succes kun je wel ver komen; zakelijk succes is zéker niet gebonden aan bijvoorbeeld een vooropleiding, want er zijn genoeg succesvolle rijke ondernemers die slecht kunnen lezen, schrijven of zelfs rekenen! Multimiljonair Richard Branson van de Virgin-group is zo’n schitterend voorbeeld. Klik hier voor de (korte)video waarbij hij, met zijn stotterende stem, toegeeft dat hij al leiding gaf aan duizenden mensen en miljoenen verdienden, eigenlijk het verschil tussen bruto en netto niet heel goed wist, …. en dat werd in een boardmeeting pijnlijk duidelijk en even subtiel uitgelegd door… één van zijn medewerkers. Hilarisch.

Maar goed, ik wijk weer af: je kunt ergens wel of niet talent voor hebben dus. Je kunt dus wel degelijk heel rijk worden, maar dan moet je wel iets van een neus voor handel hebben. En handel is lang niet altijd rozegeur en maneschijn: je stoot ook wel eens je neus: een klant die niet betaald, iemand die je een oor aannaait, etc. Marathons lopen vind ik ook een voorbeeld: het is niet voor niks dat de marathonrecords doorgaans op naam van allerlei exotische mannen van Afrikaanse afkomst staan. Die hebben nu eenmaal die flinterdunne bouw, waardoor ze lichamelijk minder hoeven mee te sjouwen dan hun westerse concurrenten. En het is in veel Afrikaanse landen veel meer een volkssport dan in West Europa bijvoorbeeld. Dus, de combinatie aanleg met training: dat is een heel goede basis. Waar ik dit eigenlijk voor schrijf, is “discipline”, of “wilskracht”.

Enkele jaren geleden zag ik op de BBC ineens een documentaire van de Engelse komiek Eddie Izzard: bekend om zijn cabaret-travestie-acts. Een documentaire waarin hij ineens in zijn hoofd heeft gehaald om een marathon te gaan rennen. Vrijwel ongetraind. Zonder goede basis. 47 jaar. Ja, hij liep wel eens naar de supermarkt… En niet één marathon, maar meerdere wilde hij er rennen. Achter elkaar. Juist. Dus, elke dag één. Over 4 weken wilde hij beginnen. Dat is niet haalbaar, dacht het publiek. En zijn medische arts. En toch…. toch heeft hij het gedaan. Fantastisch om te zien. Kijk hieronder maar eens naar de samenvatting (soms staan de delen wel op YouTube, dan en dan zijn ze er weer af; waarschijnlijk door de rechten e.d.). Hij flikt het gewoon. En heeft het enkele jaren later opnieuw gedaan. Wilskracht. Je ziet aan alles dat hij er niet voor gebouwd is. En van de snelheid moet hij het niet hebben. Wat ik mooi vond: hij is gek op softijs en McDonalds. Hij eet tijdens en na zijn marathons in het begin dus softijs en McDonalds als beloning. Maar zijn arts vind dat toch niet zo verstandig, want tsja: je verbrandt de calorieën wel, maar echt sportsvoedsel is het niet. Mooie vent. Mooie prestatie. Echt het kijken waard. Dus, je kunt niet alles wat je wenst, maar best een hoop.