Rotzooi uit China

Op AliExpres, Alibaba en allerlei soortgelijke websites uit China (Wish of Bangforgood) is heel veel te koop voor een habbekrats. Vaak ook rotzooi. Dat is het stigma dat producten uit China nu eenmaal hebben opgebouwd de laatste jaren. Toch verandert dat ook wel weer. Heel veel jaar geleden waren gitaren uit de USA dé gitaren die je moest hebben, en waren goedkopere varianten (in de jaren 80) uit Japan of later uit Mexico de gitaren die voor een prikkie te koop waren, maar ook bedenkelijkere kwaliteit hadden. Hoe het tij kan keren, want… Japanse gitaren staan nu bekend als heel goede gitaren, en zelfs Mexicaanse gitaren zijn vaak heel goed.

Kijk maar naar andere producten uit China: er is een hele wave aan electrische en hybride automerken uit China aan het komen. Veel luxe, kwaliteit (al moet dan nog bewezen worden gaandeweg de as. jaren) voor minder geld dan voor de Europese automerken. Het tij keert dus. En, terug naar gitaren, dat heb ik nu ook ervaren met een nieuwe gitaar uit China. Goedkope gitaren komen nu een beetje uit Indonesië, waar (delen van) China nu opwaartse bewegingen maken. Natuurlijk zijn er nog goedkope en slechte Chinese producten (in elke branche), maar er zijn nu ook al merken die opstaan die gewoon serieus goede kwaliteit bieden.

Op YouTube zag ik diverse bekende vloggers zeer positieve reviews geven over het merk ‘Eart‘. Komt uit China. Lovende kritieken. En voor een Chinees gitaarmerk niet persé zeer goedkoop: 500, 600 euro gitaren. Een Amerikaanse goede gitaar: die begint vaak toch bij 800, 900 euro tot 4.000 tot 7.500 euro (de echte premium Rolls Royces onder de gitaren, zoals het merk Suhr).

Je kunt al electrische gitaartjes kopen voor 100 euro, maar dan heb je ook vrij weinig tot niks. Dus, ik bestelde op de gok en op basis van reviews van ‘YouTubers die ik hoog heb zitten’ ook een Eart-gitaar. Kwam via een Engelse webwinkel. Binnen een week zeer goed ingepakt, met nog een Engelse kwaliteitscontrole, bij mij thuis afgeleverd. In een kleur die ik al een tijd wilde hebben: babyblauw. Heb ik een zwak voor. Net als mintgroen. Daar heb ik al een gitaar van. Mijn Charvel. Ja, een Amerikaans merk. Toch mijn favoriet.

Maar nu een weekje verder: die Eart gitaar. Die is inderdaad gewoon héél erg goed en fijn. Wat een gitaar. Voor 500 euro! Serieus waar: vergelijkbaar met een Amerikaanse gitaar van factor drie of vier het bedrag. Nee, ik heb geen aandelen of connecties met het merk of de fabrikant Eart, maar ik moet gewoon een lans breken voor dit kleine, charmante merk uit China: het zijn gewoon heel fijne, goede gitaren. Uit China. Het kan dus toch.