Deadlines

Ik schreef wel eens vaker: een klein idee in mijn hoofd, is heel snel een stuk tekst in mijn hoofd. En aangezien ik heul snel kan typen, rammel ik ook zo een blog eruit. Dat is een soort brainwave. Dat knal ik er uit, vooruitkijkend en niet achteruit kijkend, met als gevolg dat er dus tekstueel iets niet kan kloppen. Daarna loop ik het wel na hoor. Ik kan heel snel denken, maar ook heel traag zijn. Ik ga ‘aan’ op het moment dat ik iets interessants vind, maar ik kan ook heel snel ‘uitgaan’ of ‘off’ zijn als iets mij niet boeit. Dat had ik als kind al, dus op school. Ik was daarom niet een heel goede student. Niet ijverig op vakken die mij niet interesseerde. Op die leeftijd weet je echter niet wat je leven allemaal brengt. Ik wist toen nog niet: dit wil ik wel of niet later in mijn leven, of wat ik wil worden. Sterker nog: toen ik op school zat, bestond mijn huidige werk nog niet eens. Kinderen roepen al snel: ik wil dierenarts of piloot worden, maar dat zijn kinderdromen. Negen van de tien kinderen die dit riepen, zijn volledig iets anders gaan doen. Je word immers geleefd en zelfs gedwongen om dingen te doen op school en in je kindertijd die je misschien helemaal niet wil of kan. Schoolvakken. Huiswerk. Sporten. Tandarts. Ga zo maar door. Als volwassene is het leven dan op dát gebied makkelijker; je kan zélf je dingen bepalen. Of nee: je MOET dingen zelf bepalen. Soms leuke en soms niet leuke dingen.

Zo heb je ook altijd te maken met deadlines, zoals de titel van dit blog al weg gaf. Er zijn dagen en tijdstippen waarop een ander iets van je verwacht. Een deadline met je zelf afspreken is vaak met potlood geschreven: die kun je best wat schuiven, want je kunt zelf inschatten of je er wel of niet mee in de problemen komt. Een deadline om je auto te wassen? Of misschien wel naar de sportschool te gaan? Of een verjaardag? Je kunt altijd een béétje flexibel zijn met zelf opgelegde deadlines.

Deadlines in je werk, is vaak weer wat anders. Mits je natuurlijk serieus met je werk bezig bent. Ik merk ook dat veel mensen hun werk als ‘moetje’ zien. Puur voor de inkomsten. Logisch. Dat kan. Maar leuk lijkt me dat niet. Die mensen nemen het doorgaans ook wat minder met deadlines of verantwoordelijkheden. Zag je vooral in de corona-periode goed: mensen die liever gaan zitten Netflixen dan hun werk doen, want tsja: de werkgevers of managers hadden toch weinig zicht of grip of je wel of niet wat deed.

Je ontkomt dus in de praktijk niet aan deadlines. Maar neem ze serieus als ze een ander in problemen kunnen brengen. Misschien wacht iemand wel op jouw antwoord, alvorens ze door kunnen met hun werkzaamheden. En kan jouw laksigheid dus bij een ander op een mislukt project, extra kosten of boze leidinggevende zorgen. Al weet ik ook wel dat laksigheid soms ook weer ‘goed komt’. Vaak lossen problemen zich ook op. Als je iets niet doet, dan is het ineens later geen probleem meer omdat het niet meer bestaat, of iemand anders heeft het al opgelost. Deadlines. We kunnen niet met en niet zonder.