cvanekerisDonderdag 9 augustus 2023. Charlie, m’n jongste Corgi-tje, moest voor een onschuldige gebitsreiniging naar de dierenarts. Dat gaat dan onder narcose. De kliniek is in de plaats Dieren. Dus een dierenkliniek in Dieren.
De dierenarts zelf, een assistente en een meelopende stagiaire. Drie dames die zich zouden ontfermen over de behandeling. Niks geks, komt heel vaak voor. Ik was er met mijn ex-vriendin, want: die bekommert zich ook over haar twee furry kids 😉
Het zou maximaal een half uur tot uurtje duren. Dus wij dachten: we wandelen wel een beetje om de kliniek heen en pakken mogelijk ergens een koffietje en wachten de tijd even af. Het loonde niet om naar huis en terug te rijden. Bovendien wilden we weer aanwezig zijn als Charlie uit narcose kwam. Dat hebben we ook gedaan met het ín slaap gaan. Dat betekent heel veel voor een beestje dat hij vertrouwde gezichten ziet bij het ontwaken. Vergis je niet. Dierenliefhebbers weten dit wel.
Na ongeveer een minuut of twintig werd zij gebeld: Charlie was al uit narcose. Haar eerste reactie was: “Huh, da’s snel! Hoe dan?” (en toen sloeg de stemming en toon aan de telefoon snel om: ik hoorde alleen wat mijn ex zei, en niet wat de andere kant van de lijn zei), maar ze versnelde naar een heel hoog looptempo, bellend en richting kliniek. Bezorgd keek ik naar haar gezicht en probeerde zelf een verhaal te maken op basis van wat zij zei.
Ze hing op, en half buiten adem: het ging/gaat niet goed met Charlie. Ze hebben hem uit de narcose moeten halen, want hij was er bijna niet meer geweest.
WHAT. THE. FUCK!
We schrokken ons kapot.
Twee, drie minuten later waren we alweer terug bij de kliniek. We konden gelijk doorlopen. Charlie was bij kennis, superduf en schattig. Oren stonden horizontaal en hij had een heel versufte blik in zijn ogen. Hij bleef mij aankijken, dus waarschijnlijk gewoon heel fijn dat hij gelijk een bekend gezicht zag. Karina knuffelde hem en omarmde hem om zijn nek en ik stond voor hem, keek hem aan en aaide over zijn hoofd.
Ondertussen hoorde wij wat er gebeurd was: hij ging onder een roesje, en dat leek goed te gaan, maar hij zakte dieper en dieper weg. Op een gegeven moment was zijn hartje zelfs steeds slechter hoorbaar, onregelmatig. Paniek. Bijademen. Adrenaline. Dit gaat niet goed!
Lang verhaal kort: er was effe paniek daar bij de dierenarts, ze hebben hem teruggehaald uit narcose, maar het scheelde weinig.
GVD! Mijn Charlietje. Mijn kleine chubby monkey. 19 augustus 2023 wordt hij 6 jaar.
Ben blij dat hij, nu een dag later, goed gaat en zondag gewoon 6 jaar wordt. Pfff…. Was wel effe schrikken. Gelukkig was dit heel kortstondig. In tegenstelling tot het verhaal toen, jaren terug, met de andere Corgi: Yogi. Dat zag er toen helemaal érnstig uit.
Never a dull moment met ze…