Reïncarnatie

Bestaat het wel of niet. Reïncarnatie. Voor degenene die niet weten wat het betekent; klik hier voor de Wikipedia-pagina. Kort samengevat:

Reïncarnatie is de opvatting dat het niet-lichamelijke deel van een levend wezen (de ziel of de geest) na de dood niet verdwijnt, maar opnieuw in een ander levend wezen geboren wordt.

Reïncarnatie, een term die vaak wordt geassocieerd met religie, maar voor mij is het meer een nieuwsgierige gedachte. Bestaat het echt? Is er wetenschappelijk bewijs voor? Tijd om even te Googlen, al moet je oppassen voor de schimmige persoonlijke websites vol brabbeltaal.

Persoonlijk heb ik momenten meegemaakt waarop ik dacht: dit is bijzonder. Meestal gebeurde het met dieren. Na het overlijden van mijn vader zag ik dagenlang een vogel op de rand van het dak zitten, starend naar binnen. Was het mijn vader of gewoon toeval? Een vreemde, aparte, en toch bijzondere ervaring.

Nu, als je mijn blog volgt of me persoonlijk kent, weet je dat ik een zwak heb voor Pembroke Corgi’s. Charlie is dit jaar 6 geworden en Yogi tikt bijna de 10 aan voor Kerstmis. Tien jaar, waar is de tijd gebleven? Ik herinner me nog hoe Yogi als puppy bij ons kwam, een van de mooiste momenten in mijn leven. Hij is op veel manieren bijzonder, anders dan de ‘standaard’ hond.

Mijn ex en ik zeiden vaak dat Charlie een schatje was, maar echt een hondje-hondje. Yogi daarentegen had iets menselijks, alsof hij misschien een mens(je) was in een vorig leven. Hij vertoont zoveel menselijke karaktertrekjes.

Mensen zien hem gewoon als een blaffend hondje, maar binnenin heeft hij menselijke eigenschappen. Hij communiceert non-verbaal op een unieke manier. Terwijl Charlie overal voor blaft, wacht Yogi geduldig tot ik hem ‘zie’ en maakt dan op zijn eigen aparte en vaak grappige manier duidelijk wat hij wil, alsof het in zijn natuur zit.

Enkele voorbeelden? Als ik ‘s avonds laat in de huiskamer zit, komt Yogi me ‘halen’ om naar bed te gaan. Hij wil naar de slaapkamer, waar ze hun zachte mandjes hebben. Hij vindt het prima als ik tv kijk, maar niet te hard. Hij laat demonstratief merken dat hij rust wil. Moet ik me aanpassen aan zijn schema? Waarschijnlijk wel, maar de mimiek, het voor me lopen en omkijken of ik volg, maken de interactie speciaal.

Yogi maakt ook duidelijk wanneer hij op het balkon wil liggen of wanneer zijn jongere broertje Charlie ‘s nachts naar buiten wil. Charlie piept een beetje, maar ik slaap erdoorheen. Yogi neemt waar voor zijn broertje en maakt me wakker door tegen het bed aan te springen, te blaffen en oogcontact te zoeken. Dat gaat verder dan ‘standaard hondengedrag’.

Misschien schrijf ik hem te veel talenten toe, maar hij is hoe dan ook bijzonder. Hij heeft iets ondefinieerbaars, en ik ervaar hem vaak als een klein mensje in een harig lichaampje. Corgi’s zijn intelligent, maar ‘waarschuwen als je broertje wat heeft’ kun je niet aanleren. Het blijft apart. En zo zijn er talloze voorbeelden in zijn 10-jarige leventje.