Nooit denken dat niemand je verstaat (deel 1 van 2)

In elke familie of vriendenkring heb je van die steeds terugkomende verhalen; verhalen die iedereen prachtig vind, ook al heb je ze tig keer gehoord. In mijn familie zijn er natuurlijk ook diverse verhalen in omloop. Eén verhaal blijf ik ook hilarisch vinden, met mijn vader in de hoofdrol. Door het huwelijk met mijn Argentijnse moeder, had mijn vader vrij snel en vrij goed Spaans leren spreken. Nadat mijn ouders gingen scheiden, gingen mijn broer en ik samen met mijn vader op vakantie. Hij zag er echt Nederlands uit: blanke huid, blauwe ogen, asblond haar.

Zo gingen we dus ook met zijn drieën een keer naar Spanje. En misschien voel je nu het hele verhaal al aankomen inderdaad. We stonden op een campingplek, naast een heel groot Spaans gezin: waarbij weer een ander gezin vaak op bezoek kwam. Dus twee vaders, twee moeders en veel kids. En die Spanjaarden zagen natuurlijk ons Nederlands kenteken op de auto, hoorden ons Nederlands spreken onderling, etc. Dus die Spanjaarden voelden zich volledig veilig en waren hardop onderling aan het praten over ‘hoe zou onze gezinsopstelling eigenlijk zijn?’. Was er geen moeder meer? Zou ze zijn overleden? Of gescheiden? Of komt ze nog later? Of hoe zit dat. Het waren de jaren ’80, he? Dus scheidingen waren, blijkbaar ook in Spanje, zeker nog niet zo aan de orde als vandaag de dag.

Dus die Spanjaarden ‘roddelden’ er lekker twee, drie dagen op los. En mijn vader had ons al geïnstrueerd dat we niks moesten zeggen. Onderling spraken we al geen Spaans, én we waren toch al niet heel veel op de campingplek. Mijn vader deed natuurlijk rondom de tent ook huishoudelijke dingen; was ophangen, etc. Someone had to do it. Mijn broer en ik waren natuurlijk de hele dag bij het zwembad, met vrienden op stap, tafeltennissen, name it.

Toen, na een dag of drie, zaten we met zijn drieën te eten. En de twee Spaanse gezinnen naast ons ook. Totdat de ene Spaanse man tegen de andere zei: nou, volgens mij komt er geen vrouw meer bij hoor. Mijn vader zag blijkbaar de kans schoon om aan te haken. Hij draaide zich half om en sprak in vloeiend Spaans, met dikke glimlach:

“Als jullie zo benieuwd zijn, wil ik het wel even uitleggen hoor”

Alle Spaanse volwassenen: de mannen en de vrouwen: rode koppen en vielen bijna van de stoel van verbazing en schrik.

A LA MIERDA (de Spaanse variant van WTF), zullen ze gedacht hebben…….. Ze hebben ons gewoon al die dagen verstaan. Hilariteit al om, maar ook gelijk de angst: hebben we niets teveel of ergs gezegd? Mijn vader schaterde het uit. Helemaal zijn humor.

Toen is hij naar ze toen gewandeld en heeft in 2, 3 minuten vloeiend Spaans uitgelegd hoe de vork in de steel zat. Dat zijn ex, onze moeder, dus Argentijns was en dat hij prima Spaans kon spreken en verstaan.

Dat zal echt een les van jewelste zijn geweest voor die Spanjaarden! Ik geloof zeker dat ze het er jaren daarna nog over gehad hebben:

“Weet je nog, met die Hollanders die naast ons stonden op de camping? En wij maar roddelen onder elkaar, draait die kerel zich na 2, 3 dagen naar ons toe en zegt: Zal ik het effe uitleggen anders? HAHAHA!”

Zo heb ik nog zo’n verhaal, die til ik effe naar een ander blog voor morgen! Dus dit was deel 1 van 2.