Nooit denken dat niemand je verstaat (deel 2 van 2)

Schreef ik gisteren al over de familie-anekdote uit de jaren 80 in Spanje, heb ik nog een klassiek voorbeeld. Hierbij gingen we aan ONZE kant bijna de fout in, in plaats van andersom (zie verhaal gisteren).

Mijn ex-vriendin Karina is van origine dus Pools; ze kwam als 9 jarig meisje naar Nederland toe, maar spreekt en verstaat dus prima Pools. Ook omdat ze dat onderhield met haar inmiddels overleden oma en haar moeder.

Toen we nog samen waren, gingen we regelmatig naar Polen op vakantie. Dat is echt niet meer zo oostblokkerig en grijs als vroeger. Sterker nog: Poznan, 300 km achter Berlijn, waar zij vandaan komt, is een heel fijne, moderne en zelfs hippe stad! Echt een aanrader voor een lang weekend of midweek! Perfect eten voor betaalbare prijzen, mooie omgeving, klassieke architectuur, moderne winkelcentra: voor ieder wat wils.

De taxi’s zijn bijvoorbeeld ook niet kostbaar: sterker nog: voor een paar euro reis je (althans, enkele jaren geleden sowieso) de halve stad door. Zo zaten zij en ik dus achterin een taxi. Bij een Poolse taxichauffeur. Karina sprak de taxichauffeur in het Pools aan, en legde later uit dat zij van origine Pools was maar nu op vakantie, etc. De taxichauffeur knikte en antwoordde in Pools terug. Aardige vent verder.

Dus Karina en ik op de achterbank praten over weet ik veel wat. Toen vroeg ik aan haar om iets aan de taxichauffeur te vragen, in het Pools natuurlijk. De taxichauffeur draaide zich toen ook om, en zei toen in goed verstaanbaar Nederland met dik Pools accent: “Ik weet wel waar je heen wil, ik zet jullie daar wel voor de deur af”.

Wow! Hahahah wij ook lachen op de achterbank, maar ook GELIJK dat gevoel: “Shit, hebben we niets verkeerds gezegd eigenlijk over hem of (met name) zijn rijstijl?” (die was nogal wild).

Hij legde uit dat hij jaren in Nederland had gewoond en gewerkt, maar weer terug is gegaan naar Polen. Ook een mooie streek he, gewoon niet gelijk aangeven dat je Nederlands spreekt, maar lekker de mensen eerst aanhoren; waar ken ik dat van (zie vorige blog ja) 😉