Muziek waar ik mee opgroeide

Ik hou van veel verschillende soorten muziek. Van klassiek tot metal. Ik beperk me niet tot één genre. Ik waardeer melodieën en goede composities, of bijzonder zang- of gitaarspel. Het maakt dus niet uit of het een fantastische piano-solo is van de klassieke componist Frederic Chopin, maar het kan ook een techno-nummer zijn, met alleen maar synthesizers. Je hoort wel eens dat mensen zeggen: ‘dat is géén muziek, alleen maar computers’. Niet mee eens, want die computers moeten ook geprogrammeerd en bespeeld worden door gewone mensen die gevoel voor melodie, ritme en dus muziek hebben.

Toen mijn ouders nog samen waren, hoorde ik als kind een melange aan muzieksoorten. Mijn moeder draaide Argentijnse folklore muziek van bijvoorbeeld Los Panchos (WIE?!), en van “Roberto Carlos” (niet de Braziliaanse voetballer). Ze hield ook van Tina Turner en soulmuziek als van Percy Sledge.

Mijn vader hield van The Kinks. The Animals. Rolling Stones. Dat werk. Rock uit de jaren 60 en 70.

Mijn oudere broer draaide in de jaren 80 moderne muziek. Wat nu bekend staat als ‘80’s muziek’. Inmiddels 30, 40 jaar oud. WTF! Dus ook bijna klassiek. In de 80’s waren natuurlijk heel veel hits: veel synthesizerwerk, van bijvoorbeeld (waar ik al eerder over schreef) Talk Talk, Cock Robin, noem maar op.

Dus alleen tijdens mijn jeugd heb ik al met tal van muzieksoorten te maken gehad. Later waren een paar vrienden van mijn broer ‘into metal’, en kwam ik in aanraking met Metallica. Ze draaiden het album ‘…and justice for all’ helemaal grijs. Ik vond het teringherrie. Keiharde muziek. Op één op andere manier raakte het mij enkele jaren later wel, en toen speelde ik ook al gitaar. Ik verdiepte me wat meer in metalmuziek en werd gek van metalbands als Pantera, Metallica ook dus, Testament en (vooral) Megadeth. Voor iedereen die deze bands niet kent, met deze illustere namen: dat snap ik wel, maar in de metalwereld zijn dit een beetje de topbands. Vergis je niet: hun muziek zit technisch en qua melodie érg goed in elkaar hoor.

Wéér later kwam ik in aanraking via een documentaire op de Nederlandse televisie met Stochelo Rosenberg, van het Rosenberg Trio. Zigeunerjazz op acoustische gitaren. Prachtige melodieën ook, en fantastisch geavanceerd gitaarspel.

Zo zie je maar, het gaat alle kanten op. Ik ken ook veel mensen die niet zo veel om muziek geven, die ‘vinden alles leuk wat op de mainstream radio voorbij komt’, en dat is ook méér dan prima! Ik luister muziek passend bij mijn bui. Tijdens het werk vind ik het relaxed om rustige mooie pianomuziek op de achtergrond te hebben. Ook tijdens een avondrit in de auto. Heerlijk. Maar ook instrumentale lounge-muziek. Ook prachtig en relaxed.

Waar ik dit hele blog eigenlijk om begon te schrijven, was omdat op de radio een grote 80’s hit voorbij kwam: “I won’t let you down” van PhD. De zanger was Jim Diamond, en die had ook nog een andere heel rare, leuke en bijzondere hit: “I should’ve known better”.

Het nummer “I won’t let you down” heeft iets speciaals, voor mij althans. Ik was nog een klein jochie. En het nummer kwam voorbij op televisie. Zal wel Toppop geweest zijn. De clip is heel apart, waarbij een klein mannetje onder de plak van zijn vriendin of vrouw zit. Het muziekintro met orgel. De tekst, de zangvorm. Het had allemaal een bijzondere aantrekkingskracht op mij. Maar dat bleek ik ook te hebben toen ik nog jonger was, en met een luiertje voor de televisie aan het swingen was op ‘Denise’ van Blondie, aldus mijn ouders. Kéér op kéér als het nummer voorbij kwam: “Hier Chris! Jouw nummer! Hahahhaha” #traumas

Hieronder ter impressie wat YouTube videoclipjes van de artiesten of muziekjes die ik hierboven besprak.