cvanekerisIk ben iemand van ideeën, maar ook van de uitvoer. Ik blijf niet dromen van dingen die ik niet ga doen. Ik ken veel mensen die dromen van zaken, maar dan weinig tot geen initiatieven nemen. Natuurlijk is het vaak niet mogelijk om je dromen te verwezenlijken, want je kunt gebonden zijn door geld, werk, carriere, schoolgaande kinderen, etc.
Dus zomaar emigreren, of in een villa wonen of een Ferrari kopen: natuurlijk, dat zijn dromen die je kunt blijven houden. Ik bedoel het eigenlijk kleiner. Veel kleiner. Meer wensen die uitgesproken worden als: “ik zou nog wel graag een keer…”, en dan bedoelt men een bepaalde plaats bezoeken, of beginnen met hardlopen, of een luchtballonvaart, of … een kinderboek schrijven.
Dat laatste staat ook op mijn planning. Al een tijdje. Ik maak dit wel waar, maar de tijd ontbrak mij serieus. Niet zo zeer de praktische tijd, want ik heb wel tijd om gitaar te spelen, tripjes te maken, etc, maar de tijd om ook je hoofd ‘clear’ te maken en hierop te concentreren. Het is wel redelijk gelukt, ik zit op 80%
Liefst zou ik mijzelf even opsluiten in een huisje in de stille natuur. Misschien moet ik dat binnenkort eens doen. De verhaallijn is klaar, dat was het eerste. Zat in mijn hoofd. De grapjes zijn verwerkt. Ik heb in het hoofd hoe de illustraties er uit moeten zien, en ik moet dan alleen nog een oproep doen voor een illustrator op LinkedIn, of gewoon Googlen; dat zal ook niet zo spannend zijn.
Ik kan het verder zelf ook laten drukken en publiceren/uitgeven, onder de naam MoonDuck. Ofwel: eigenlijk zit alles wel mee om het in 2022 uit te brengen, maar het 1e kwartaal is dus niet gelukt. Door drukte. Niet door gebrek aan inspiratie. Ik werd er blij van.
Het was een droom, het is gelukt: even schouders eronder en gaan.
Zoals ik vaker zeg: je leeft maar één keer, en sommige wensen kunnen ook gewoon snel, eenvoudig gedaan worden.