cvanekerisGistermorgen om 09u zou ik mij melden bij wat collega’s omdat we de KLM Urban Trail zouden rennen. Kleine sidenote: ik wilde de KLM Urban Trail afkorten voor de rest van dit blog, maar de drieletterige afkorting beginnend met een K en eindigend op een T, is an sich niet zo handig. Ik hou het wel op run.
Het was vroeg. Vooral op zondagmorgen. En ik had heel weinig uurtjes geslapen. Die combinatie zag ik terug op de foto’s, die de collega’s hadden gemaakt. Balen man 😉 Anyway, één van de mede-runners haakte af vanwege een voetblessure die hij een dag ervoor had opgelopen bij het voetballen. Een andere mederunner kreeg al na 100 meter last van zijn scheenbenen, dus heeft bijna 90% gewandeld. En nog een andere mederunner: daar ben ik mee opgelopen de hele route. Alleen zijn conditie was niet optimaal, of, nou, eigenlijk had hij last van de dag ervoor van het kickboxen. Ik had eigenlijk niks bedacht voor als ik het niet zou kunnen uitlopen. Het ging maar om 5 km. Een afstandje die ik makkelijk en in een recreatief half uurtje easy peasy uitren, rondom huis. Ik wist ook niet of we door allerlei gebouwen (lees: trappen) gingen etc. Dat viel allemaal mee.
En hoewel ik niet supercompetitief ben ingesteld, als het gaat om sporten, vond ik het wel jammer dat ik niet echt effe door kon rennen. Vooral het onderweg ingehaald worden en dan opmerkingen horen zoals: “Ah, kom op, mannen, gas op die lollie” of ‘beter trainen volgend jaar, haha!”… Ik dacht: “Ja hallo hee, hoi, ik bén getraind/fit”, al zou je dat niet gelijk zeggen. Geef ik gewoon toe.
Ik zit zelf erg met het gevoel te spelen om hem (de route) ‘vandaag of morgen’ alleen even te rennen. Zomaar. Voor de lol. Airpods in. Opzwepend muziekje. The Prodigy ofzo. Of de uptempo-nummers van Sia. Puur voor mijzelf. Voor de leuk. Want 5.53 km in 43 minuten. Da’s een beetje de snelheid van een wijkagent.