cvanekerisIk was vorig jaar een paar keer in Antwerpen; ja, ook ik bezocht Antwerpen vanwege de minder beperkende corona-maatregelen. Ik heb het simpelweg nodig om er af en toe uit te zijn, met een druk bestaan. En Antwerpen is altijd een favoriete stad geweest; op slechts 2 uur rijden vanaf Arnhem waan je je in een totaal andere omgeving dan welke Nederlandse stad ook kan bieden. De sfeer, de mensen, de restaurants, de winkelstraten: altijd gezellig. Bij één van die trips was ik begin van de avond al naar het hotel gegaan omdat ik moe was en ik dacht het zonder zwaar diner wel te kunnen volhouden; ik had die dag laat en goed gelunched namelijk.
Ik naar het hotel, in bad gelegen (ook zo lekker), maar kreeg rond 20u toch best veel honger. Okay, maar het centrum weer in. Vlakbij het station, zit een straat vol horeca-gelegenheden en op Tripadvisor zag ik dat één van deze tentjes goede beoordelingen had. De temperatuur was licht fris tot aangenaam. Ik ging buiten zitten bij een Italiaans modern (ogend) tentje: Del Popolo Pizza.
Ik wilde iets eenvoudigs, maar lekkers. Pizza dan maar. Besteld. En tijdens het wachten een beetje op mijn telefoon aan het kijken, lezen, spelen, etc. Achter mij zat een jong, klein meisje en die had alleen een shirtje aan: dat leek mij nogal enthousiast cq. koud. En ik kon aan haar ook zien dat ze het frissig had. Ik bemoeide me verder er niet mee, want tegenwoordig kun je niemand meer aanspreken: een volwassen man en een jong meisje: beiden vreemden van elkaar: da’s geen goede combinatie blijkbaar meer. Hoe treurig ook.
Ineens hoorde ik een Vlaams accentje praten. Ik had het niet door, maar blijkbaar tegen mij. Ik draaide mij om, en het meisje sprak mij aan. Heel lieflijk vroeg ze of ze misschien mijn telefoon even kort kon gebruiken want haar telefoon was leeg en ze moest naar huis bellen dat ze wat later kwam. Ze had al besteld en ik ging even van g0ed vertrouwen uit dat zij niet met mijn telefoon zou gaan rennen, als ze die vast had. Ik vertrouwde haar, ze kwam lieflijk over.
Ze belde inderdaad en gaf mij na 10 seconden mijn telefoon weer terug en bedankte mij heel correct. Ik vroeg toen toch of ze het niet koud had, want ik had een jas aan en zij dus niet. Ik zou mijn jas wel even aangeboden hebben natuurlijk. Maar nee, het ging wel. Okay, prima. Dus ik draaide mij weer terug om, nog wachtend op het eten. Na een minuutje ofzo, hoorde ik dezelfde stem weer. Ze sprak mij weer aan. Nu gewoon met een informeel praatje: “U bent niet van hier, is het wel?”. Uh, nee, blijkbaar verraadde mijn Nederlandse accent dat duidelijk.
Zat ze om een praatje verlegen of wilde ze weer wat vragen? Ik had het wel met haar te doen, ergens. Ze maakte een praatje. Ik zei dat ik voor 2, 3 dagen lekker in Antwerpen was en dat ik het zo een heerlijke stad vond. En of zij dan hier vandaan kwam. Toen begon ze te vertellen. Echt leuk! Ze werkte bij McDonalds, maar vond het eten daar niet okay, vandaar dat ze nu ook bij dat Italiaanse tentje zat: daar kwam ze elke zaterdagavond (geloof ik) na haar werk. Ze vervolgende met de uitspraak dat Antwerpen ’s avonds niet zo’n fijne stad was, qua grimmigheid en zeker dus niet voor meisjes (alleen). Ik voelde wat “grotere broer” verantwoordelijkheden opkomen en vroeg haar of ze dan zelf niet bang was, en waar ze naar toe nog moest dan? Want hoewel het niet heel laat was, was het al wel heel donker. Ik zag haar al struinen door de donkere straten. Leek me niet zo’n goed plan. Maar toen…
Ze zei dat zij niet bang was aangelegd, en dat ze namelijk vechtsport deed. En ze kwam met een anekdote over hoe ze op straat eens was aangesproken. Maar door de vechtsport was ze nu niet meer bang. Het was maar een kleine dame, maar ze sprak ineens vol passie over haar sport: ze had gehoord van haar coach dat ze talent had en dat ze hier mee door moest gaan. Ze vertelde honderduit, en op een gegeven moment ook dat ze eens voor haar zelf wilde beginnen met een speciale kickbox-school. Dat kwam allemaal wel. Eerst goed geld verdienen en verder ontplooien in haar sport. Echt leuk om iemand, zo jong al, gepassioneerd te horen praten. Ik realiseerde me ineens dat ik misschien dan wel banger moest zijn ’s avonds op straat dan zij zelf met haar vechtsport. Ze haalde natuurlijk Rico Verhoeven aan, en Badr Hari, etc. Het was uiteindelijk een heel leuk, spontaan maar niet zo’n heel lang gesprek. Ze zei nog dat ik haar gezicht maar moest onthouden: ze zou nog wel een keer beroemd worden: schitterend toch!
Ik was eerder klaar met eten dan zij, dus ik nam afscheid van haar, wenste haar heel veel succes. Ik ging naar binnen en rekende mijn, maar ook haar pizza snel / stiekem af: ik wilde iets voor haar doen, maar zonder dat het ongemakkelijk werd. Ze zou er wel achterkomen als zij wilde afrekenen, dat ze gratis had gegeten en gedronken die avond. Ik hoop dat ze goed terecht gaat komen.
Dus, Monica of Monika uit (de buurt van) Antwerpen: ik onthoud je gezicht, en ik wens je alle succes in je vechtsport-carriere. Wellicht lees je dit ooit!
Ps1: ik schreef vechtsport en kickboxen, maar volgens mij noemde ze “muay thai” als vechtsport; niet meer zeker
Ps2: de gebruikte foto is een zgn. stockphoto: dit is dus niet de Monica / Monika in kwestie.