cvanekerisIk kan het niet laten om soms over mijn muze Sia iets te schrijven. Toch raar, he? Al vaker gezegd: ik hou van snerpende en raggende gitaarmuziek: metal, blues, rock, noem maar op. En Sia dus. Sia past in deze muziekstijl niet, maar toch ben ik groot fan van haar. Ze heeft het als persoon niet makkelijk altijd gehad: zware depressies tot aan zelfmoord-pogingen toe. In sommige live opnamen op YouTube zie je bij haar een doodse blik tijdens het optreden; niet happy. Ze is de laatste jaren wel mainstream-muzikante geworden door grote hits met/door onder andere DJ David Guetta, zoals Lets Love, Titanium, Flames, enz maar haar oudere werk: zo prachtig. Die teksten: soms loodzwaar, en haar muziek ook: je hoort in wat voor periode ze zit. Depressief of juist vrolijk. Haar stemgeluid is het vooral wat mij zo raakt: heel anders dan gemiddelde popzangeres. Als een (meestal: zoete) viool. Het album “Some people have real problems” is bijvoorbeeld een heerlijk album om zomaar even op te zetten. “Lady Croissant” en “Colour the small one” zijn ook fijne albums; waarschijnlijk ga je ze nooit luisteren, nu ik dit schrijf, maar dat maakt me niet zoveel uit.
Luister dan alleen naar deze 90 seconden tijdens een live-opname bij de David Letterman-show jaren geleden (2008). Loepzuiver en alle mogelijke stemtechnieken worden uit de kast gehaald, zonder te overdrijven of ‘to overdo it’. Laag, hoog, subtiel, schreeuwend. Prachtig. Sia. De beste vrouwelijke muzikante allertijden: moet alleen nog officieel erkend worden #haha