cvanekerisDat klinkt filosofisch, he? Dat is namelijk met héél véél dingen het geval. Iets is leuk, omdat het ook weer stopt. Daar al eens over nagedacht? Een achtbaan: superleuk, maar niet als je er een uur in moet zitten. Denk ik. Vakantie hebben is leuk, maar je doet toch altijd concessies: hoe luxe of sober je ook gaat. Na 2, 3 of 4 weken vakantie hebben veel mensen het ook wel weer gehad. Je kunt er dus maanden naar uitkijken en dan is het na x weekjes ook wel welletjes geweest: dan wil je je eigen toilet, douche en bed (lees: comfort) weer hebben, want hoe luxe je hotelbed ook mag zijn: je leeft toch uit een koffer.
Sommige dingen zijn wel voor altijd leuk. Een leuke nieuwe auto of fiets, daar kan je misschien wel jarenlang dag-in-dag-uit plezier van hebben. Over (je eigen) kinderen of huisdiertjes maar te zwijgen. Die zijn meestal wel elke dag leuk. En sommige dingen zijn natuurlijk nooit leuk, maar wennen wel weer. Denk ik. Als je 2 weken lang elke dag naar de tandarts zou moeten voor een reguliere controle, dan denk je misschien na een dag of 4 ook wel: ach, het valt ook wel mee. Misschien ook niet hoor. Want er zijn genoeg mensen die nooit of nauwelijks naar de tandarts gaan.
Met personen en relaties is dat natuurlijk ook zo, maar dat ligt wat gevoeliger. Hoe vaak is het niet zo dat in beginsel iets of iemand leuk is, en naarmate de tijd verstrijkt het toch niet zo rozegeur en maneschijn is. Dat heeft iedereen wel meegemaakt toch? Ik zelf ook, maar andersom richting mij ook. Logisch. In begin doe je je best, en naarmate de tijd vordert ben je toch vooral je zelf, met je eigen negatieve punten en onhebbelijkheden.
Is een huwelijk van 25 jaar dan ook bijzonder en knap, of… zet je dan gewoon veel eigenwaarde weg en slik je alles maar? Dat vraag ik mij vaak af. Want een huwelijk is toch iets tussen twee aanvankelijk vreemden van elkaar; natuurlijk is het mooi als je helemaal naadloos in elkaar overgaat, maar verschillen lijken me ook gezond.
En, … iets dat niet mag, is dat misschien ook leuk of leuker ómdat het niet mag? De spanning, het avontuur? Een minnaar of minnares bijvoorbeeld: die tref je alleen maar als je het zelf wil of leuk vind, en je spreekt af om specifieke redenen. Maar misschien is die minnaar of minnares helemaal niet zo leuk of spannend meer als je er 10 jaar mee getrouwd bent. De hele wereld zit natuurlijk vol met dit soort situaties.
Je kunt er zelf natuurlijk ook tal van voorbeelden over bedenken, maar het is wel een interessant vraagstuk: is iets of iemand alleen maar tijdelijk heel leuk, spannend, whatever, en word alles maar gewoon als je er langer meedealed?