cvanekerisZo irritant. Ik blijf het doen. Is het een een verslaving, een gewoonte? Een heel slechte gewoonte? Ik leer het maar niet af. Het is onverantwoord. Het kan ook duur zijn. Al ben ik overtuigd dat mijn rijstijl niet roekeloos is.
Hard rijden. Echt hard rijden.
Maar ik rij eigenlijk alleen echt hard als ik alleen in de auto zit. Stukje verantwoordelijkheidsgevoel.
Als klein kind was ik al autofreak. Dat zat helemaal niet in de familie; “mijn broer is” en “mijn vader was” bijvoorbeeld helemaal geen echte autofreaks. Niet zoals ik dat ben. Autobladen, autoshows bezoeken, etc. Geen idee waar het vandaan komt, maar het is natuurlijk wel redelijk ‘typisch mannen’-gedrag denk ik. Ik heb inmiddels natuurlijk best wat auto’s en automerken gehad. Mijn eerste auto was een vrij snelle Honda. Een Civic CRX, toen dat nog kon. Dus voordat er allerlei petjes, met stickers en grote uitlaten, mee rond gingen rijden. Daarna heb ik van alles gehad: diverse Volkswagens (want: lease), enkele BMW’s, een Volvo, en nu een Audi en Mazda.
De Audi voor dagelijks verkeer en de Mazda (cabrio) (MX5) voor plezierritjes, al rij ik de laatste 2 weken wel vrijwel continu in de Mazda rond, vanwege het mooie weer. Maar ook ’s avonds: verwarming op de voeten, kap er af, en toeren maar. Ook al is het een paar graden boven nul.
Dus, diverse auto’s en diverse merken. Met merken ben ik sowieso niet zo trouw. Niet met auto’s en ook niet persé met andere merken. Net als met laptops heb ik alle merken al eens gehad: Sony, MSI, Toshiba, Lenovo en nu een Asus Zenbook: wellicht wel de beste. Dat zorgt misschien wel voor merkentrouw; dat deze laptop zo goed bevalt, dat ik hierna toch weer snel een Asus zou kopen.
Met Audi heb ik dat nu ook wel: de eerste Audi die ik heb, maar een heel fijne, snelle, comfortabele auto.
Alleen: dat snelle. Dat is helemaal niet zo goed voor mij. Ik merk dat ik gewoon structureel te hard rij. Ja, ik heb dan wel de Flitsmeister app en het apparaatje in beide auto’s, maar soms staat de muziek te hard en dan vang je toch weer een bekeuring. Of twee. Vrij hoog ook, want ik rij zelden nét iets boven de limiet.
De adrenaline, de rush, de kick, whatever: de wereld snel aan je voorbij zien gaan. Vooral ’s avonds op een donkere, stille snelweg. Met gepaste muziek. Afhankelijk van mijn stemming. Soms opzwepende beats of rock, maar soms ook pianomuziek van Ludovico Einaudi. Denk dan vooral aan de scene uit Intouchables: die fantastische Franse film met het nummer “The Fly”. Zie hieronder. In het donker. In een Maserati. In Parijs centrum. Wauw.
Ik moet ook zeggen dat ik scherper ben als ik harder rij; een uur lang 100 km/u rijden: daar dut je van in. Een trip maken naar het buitenland? Ik geniet bijna het meest van de heenreis! 1.000 km naar Italië? Of Zuid Frankrijk? No problemo! Gezellig. Onderweg wat (koffie) drinken, een broodje, en toeren. Alleen of samen. Gewoon fijn en prettig.
Mocht er ooit iets gebeuren met mij, een definitief einde, door bijvoorbeeld een carcrash: en je hebt dit blog gelezen; dan zul je automatisch denken “Ja, maar hij hield ook wel van hard rijden”. Zul je zien dat dat dan misschien t.z.t. helemaal niet de oorzaak was, haha! Dat ik rustig, onschuldig mij aan de snelheid hield, maar dat er een bezopen tegenligger aan kwam die mij geen voorrang gaf ofzo.
Maar goed, beetje morbide om hierover na te denken, dus snel terug naar leukere dingen!
Hieronder dus die scene uit Intouchables: