Ik help geen mensen meer

Als je jong bent, denk je vooral aan de wereld heel nauw om je heen. Je bent niet zo sociaal en maatschappelijk bezig, maar probeert een positie in je wereld te veroveren, te kijken wat je wil doen en gaat doen in de toekomst, de hele wereld en je hele leven ligt nog voor je. Je bent vooral bezig jezelf in een leuk en aangenaam leven te gieten. Vooropgesteld dat je natuurlijk niet ziek wordt, of andere nare dingen meemaakt, want het leven is geen gegeven.

Naarmate ik ouder werd, kreeg ik steeds meer het besef dat ik ook voor anderen wat wilde betekenen. Dat heb ik ook heel veel gedaan, meer dan gemiddeld. Dan durf ik stellig te zeggen. Niet alleen voor familie en vrienden, maar naarmate de tijd ook veel voor goede doelen. Vorig jaar bedacht ik om om de zoveel tijd, iets goeds voor een ander te doen. Elke week. Dat kon iets kleins of iets groters zijn. Maar daar kwam ik relatief snel van terug. Waarom?

Omdat mensen simpelweg tegenvallen. Echt tegenvallen. Het is vrij normaal om een bedankje te ontvangen na een donatie of hulp, lijkt mij. Of om je eventuele tegenprestatie te ontvangen.

Vorig jaar gaf ik een spliksplinter nieuw keyboard van meer dan 200 euro weg, via iemand die een oproep deed via NextDoor. Het was voor iemand bedoeld met veel talent, die een hernieuwde kans in het leven wilde hebben, etc. Toen dacht ik: ach ja, dat vind ik wel een mooi verhaal. De tussenpersoon was een goede gozer, maar communiceerde echt heel slecht (terug). De eindpersoon was ene E.P. Deze figuur de tussenpersoon ook weer een oor aangenaaid te hebben, een heel verhaal. Ik had aangegeven de keyboard cadeau te doen, in ruil voor een ingestudeerd liedje van Sia. Je raadt het al: nooit ontvangen. Keyboard en geld weg. En nooit van deze Edson meer wat gehoord, via de tussenpersoon ook niet. Dat vind ik dan zo waardeloos. Nog wel wat van dat soort voorbeelden. Mensen die je in je privekring helpt, want ze hebben het zo zwaar. Zie je later dat het beter gaat, hoor je niks meer.

Mensen vallen dus gewoon tegen. Hebben een selectief geheugen. Denken vaak vooral aan zichzelf. Dus ik help geen mensen meer. Valt alleen maar tegen.

Ik help wel diertjes. Ik kan tranen in de ogen krijgen van allerlei video’s op YouTube van mensen die een arm, zielig, ziek hondje of katje hebben gered. Nu ook grote ellende in Turkije, door de aardbeving. En daarvoor in Ukraïne. Beestjes die ontredderd zijn. Honger hebben. Ziek zijn. Aan hun lot zijn overgelaten. Zeer triest. Die help ik wel. Al moet je maar vertrouwen dat de tussenpersonen het beste met je donaties voor hebben. Daar moet ik dan maar op vertrouwen. Dieren zijn wél onbaatzuchtig, hebben emoties, en maken geen onderscheid in kleur, afkomst, religie, whatever.