cvanekerisWoensdag 8 december jl. had ik een onverwachte vrije middag. Twee afspraken vielen ineens uit, en dacht ik: hee, da’s mooi, kan ik eindelijk op cabrio-jacht. Iets wat al een tijdje stond, maar er steeds niet van kwam. December? Cabrio? Schijnbaar is er dan meer aanbod, en zijn de kosten wat lager. Ja, kan allemaal, mooi meegenomen, maar voor mij was het meer een kwestie van timing.
Ik twijfelde dus nog even welk model het zou worden, een BMW Z4, een Mercedes SLK of toch zo’n klein compact Mazda MX5-je “for starters”, want die stond al een hele tijd op mijn lijstje. Ik besloot: toch maar zo’n Mazdaatje. Kort, breed, snel, stevig, sterk en nét een kart met achterwielaandrijving. Ja. Een Mazda.
Ik koos drie dealers uit, en de eerste twee lagen dicht bij elkaar. De ene had niks bijzonders, maar de andere had een heel fraaie staan. Een proefritje maken? “Uh, dat komt niet zo goed uit, kan het zaterdag?”. Meine gute. Da’s commercieel. Not. Het was pas 1430u ’s middags ofzo. Maar goed, degene die ik zag sprak me aan, en dan maar zaterdagmorgen weer 30+ minuten terugrijden.
Ik naar het derde adres. In Rheden. In eerste instantie dacht ik: waar kom ik terecht? Een grote loods. Wel met een bord aan de wand met “Mazda MX5 specialist”. Dan maar naar binnen, want tsja, ik was er nu toch.
Wow! Deur ging open. Alleen maar glimmende MX5-jes. Da’s leuk! Twee jonge vlotte jongens hielpen mij; ik mocht even rondkijken, en mijn oog viel op twee types. Een blauwe en een witte. De witte was nieuwer, had weinig km’s gelopen. Ik vroeg de jongen: kan ik een proefrit maken?
“Ja, nou, als je serieus bent, dan wel”. Ik snap die opmerking. Er zullen best mensen langskomen die dan een half uur met zo’n cabriootje gaan rijden, en dan niet tot koop overgaan. Ik gaf aan: “Nou, als ik je beloof dat ik één van deze twee sowieso koop?”.
Aha, dat veranderde het gesprek. De vader/eigenaar kwam erbij. Aardige vent. Heel open en down to earth. Ik herhaalde: ik wil één van deze twee kopen; maar kan ik een proefrit maken?
“Ja natuurlijk, nu gelijk?”. Kijk, dát is commercieel en handig. Voor beide partijen.
De witte werd eerst naar voren gereden. Groene platen erop. Dak omlaag. Het was al donker buiten. Maakte niet uit. Ik reed. Ik denk 500 meter. Ik was gelijk om. Verliefd. Laat maar. Ik hoef de rest van de rit niet te vervolgen. Ik rij terug. Ik ben eruit. Serieus.
Ik kwam al terugrijden: verbaasde blikken. Ze waren bezig met de blauwe MX5 te prepareren voor de tweede proefrit. Ik sprong uit de witte: “Nee, jongens, laat maar. Hoeft niet”
“Uh, wat bedoelt u? Is er iets mis? U bent nu al terug?”
“Nee, ik ben eruit. Ik hoef die blauwe niet meer te rijden. Ik neem deze”.
Iedereen lachen. Ik ook. “Zo snel heeft nog [bijna] nooit iemand een auto gekocht!?”
Nee, maar wat goed voelt, voelt goed. Ik krijg garantie mee, de auto heeft maar 35.000 km gelopen in die paar jaar. Alle papieren zitten erbij. Hij is in smetteloze nieuwstaat. Doen!
Een paar dagen later kon ik hem ophalen. Alle clichés komen uit. Met een grote glimlach rij ik elke meter in deze “kart voor de openbare weg”. Sjessis. Wat leuk, lekker en fijn. Fijne afwisseling voor mijn dagelijkse Audi. Die ineens steriel comfortabel en luxe overkomt.
Lieve mensen: wil je eens op de openbare weg karten, en/of genieten van het cabriogevoel: laat het me weten!