cvanekerisIk had een onderwerp in mijn hoofd: dat het leven een zandloper is, en het langzaam begint en naarmate je ouder wordt, de tijd steeds sneller (voorbij) gaat. Dat gaf ik ChatGPT mee. Ofwel, een blog gemaakt met artificial intelligence. In het Nederlands: kunstmatige intelligentie. Ik verzocht: maak er, in mijn eigen stijl, verwijzend naar deze website, een blog van. Dit is wat er uitrolde:
Welkom bij mijn kijk op het leven, waarbij we de tijd met een knipoog bekijken en ons laten inspireren door de aloude zandloper – die ene tikkende herinnering dat de tijd vliegt wanneer je plezier hebt!
Stel je voor: je wordt geboren en daar begint het, de eindeloze stroom van tijd die zich voor je uitstrekt als een buffet waar je eindelijk bij mag aanschuiven. Het voelt alsof je genoeg tijd hebt om al die gerechten te proeven, maar dan komt het leven om de hoek kijken met zijn eigen interpretatie van snelheid.
In onze jeugd voelen we ons als die langzame TikTok-filmpjes die voorbij komen – traag en vol mogelijkheden. We zijn druk bezig met het ontdekken van de wereld, van ons eerste woord tot onze eerste kus. Het is een tijd waarin de enige zorgen die we hebben, gaan over wie onze beste vriend in de zandbak is.
Maar dan, voordat we het weten, begint de zandloper sneller te tikken dan het tempo van een TikTok-dansuitdaging. De dagen lijken voorbij te vliegen als een hyperactieve kolibrie op een suikertrip. Voor we het weten, worden we geconfronteerd met het feit dat onze jeugdherinneringen net zo snel vervagen als de houdbaarheidsdatum van een avocado.
Dus, wat is het antwoord op dit zandloperdilemma? Hoe kunnen we deze rit van de klok vertragen? Wel, laten we beginnen met te lachen om de grappen van het leven, zelfs als die ons af en toe in de steek laten. Laten we onze dromen najagen met de vastberadenheid van een puppy die achter zijn eigen staart aan rent – met volle overgave en zonder angst voor falen.
Laten we de tijd omarmen alsof het een oude vriend is die we eindelijk weer zien na jaren van afwezigheid. Laten we genieten van de kleine dingen, zoals het geluid van regendruppels op het raam of het eerste slokje koffie in de ochtend. Laten we liefhebben alsof ons hart geen grenzen kent en herinneringen maken alsof elke dag een nieuw avontuur is.
Dus, terwijl we deze zandloper van het leven zien leeglopen, laten we niet vergeten om te dansen in de regen, om te lachen tot onze buik pijn doet, en om te genieten van elk kostbaar moment dat we hebben. Want zoals mijn oma altijd zei: “Het leven is als een zandloper, je kunt het niet stoppen, maar je kunt er wel van genieten terwijl het duurt!”