Het is gelukt! Experiment geslaagd!

Een tijd geleden schreef ik een blog over een man die ik altijd alleen zie lopen, hier in de wijk. Die nooit vrolijk kijkt. Altijd zelfs tegen het chagrijnige aan. Kan zijn dat zijn gezicht dan het prettigst zit natuurlijk, maar ook als ik hem strak voorbij liep, dan bleef hij naar voren of naar beneden kijken. Geen oogcontact, en dus ook lastig om ‘zomaar te begroeten’.

In het eerdere blog (hier te lezen), had ik mijzelf voorgenomen om volhoudend hem te blijven begroeten; niet om te stangen, of zuigen, maar kijken of ik een verandering kon doorbreken. En wat denk je? De titel van dit blog geeft de eindconclusie natuurlijk al weer: van de week zag ik hem lopen, kwam hij enigszins recht op mij aflopen op de stoep, en ja! Hij begroette mij uitzichzelf eerst! Met een lichte glimlach! Wow. Ik vond het echt een mini maar tof klein momentje. Het begroeten naar elkaar zit er nu denk ik wel in. Ben nog wel benieuwd naar ‘zijn verhaal’, maar laten we het stap voor stap eens bekijken. Mooi afsluitertje voor 2021.