Het huilende meisje

Vanmiddag op kantoor. We keken met een groepje collega’s naar buiten, omdat er een meisje stond te huilen. Geen subtiele traantjes, maar echt wat heftiger. Meisje schatte ik in rond de 12, 13. Ik kon het niet aanzien. Dan is zo’n meisje toch best klein en kwetsbaar.

Ik ben naar buitengegaan. Heb gevraagd of het ging. ‘Nee’, schudde ze. Wat dapper is om gewoon aan een grote vreemde man toe te geven. Ze was haar telefoon kwijtgeraakt. Ze was verdwaasd en huilend opnieuw en opnieuw in haar tas aan het zoeken en graaien. Tranen biggelde over haar wangen.

Ik vroeg of ze een vermoeden had waar en hoe. En… toen kwam net een jongen aanlopen. Een beetje tussen haar en mijn leeftijd in. Hij riep op afstand: “dan is dit vast jouw telefoon?” en hield een typisch tiener-telefoon omhoog: hoesje, glittertjes, stickertjes.

‘Ja’, stamelde ze. Maar echt heel duidelijk kwam het er niet uit. Ze pakte de telefoon. Vertwijfeld. Dus ik checkte: is dit echt jouw telefoon? De vinder van de telefoon stond er ook een beetje ongemakkelijk bij. We keken elkaar aan, en hij voelde aan dat hij kon doorlopen. Ik gaf hem een vuistboksje zoals dat gaat na de corona-periode met (vooral) mannen-onder-elkaar.

Daar stond ik dan. Een snikkend meisje. Mijn collega’s stonden aan de andere kant van het glas. Ik voelde dat ze allemaal zaten te kijken. Ik wilde geen oogcontact maken, want ik voelde me ook geraakt door haar.

Ik zei: gaat het wel? kan ik iets doen? wil je effe binnen komen wat drinken, ‘bij ons’, wijzend op mijn collega’s, want anno 2023 kun je als volwassen man zo’n aanbod niet meer doen aan een jong tienermeisje. Enerzijds belachelijk, maar anderzijds: er zijn zoveel zieke geesten: better safe than sorry.

Ze kon niet, maar twijfelde wel. Ze had duidelijk even rust nodig. Ze woonde op de Hoogkamp in Arnhem, en moest naar een afspraak in Arnhem Zuid. Daar kon ze ook tot rust komen, gaf ze aan. Daarna kon ze naar huis. Ze bleef nog even staan. Ik checkte het nog een keer: gaat het wel een beetje, genoeg om te fietsen? Kan ik iets anders voor je doen?

Ze zei: “ja, nee, maar er is zoveel gaande (!) in mijn leven, dus het is allemaal een beetje moeilijk”. Shit hee. Mijn hart brak. Ik hoop dat het meisje toch haar rust kan pakken, bij kan komen en, vooral, een wat onbezorgde avond (of dagen, weken) in kan gaan.