Held. Meester. Legende.

Vanaf ongeveer mijn 10e levensjaar, ben ik begonnen met gitaar spelen. Electrisch. Want dat deed de aanstichter van mijn invloed ook. Gary Moore.

Ik kwam er later pas achter, dat het Gary Moore was. In de jaren ’80 had je Top Pop. En Gary Moore is niet echt een Top Pop kandidaat, maar om je muziek te promoten moest je daar toch zijn. Ik herinner me een stoere vent, met lang donker haar, en lange donkere jas en een witte gitaar. Die speelde daar een gitaarsolo, waardoor ik direct dacht: dát wil ik ook kunnen! Ik weet niet waarom, maar het kwam binnen als een mokerslag.

Even zoeken op YouTube, waar anders met de termen “Gary Moore Toppop”, gaf gelijk resultaat. Ik dacht dat hij Empty Rooms speelde, maar het bleek Over The Hills and Far Away.
Onderaan dit fanblogje de betreffende video. Gary Moore is zeker een held van mij. Samen met nog een handje vol gitaristen zoals Slash en Mark Knopfler van Dire Straits.

De grootste held is denk ik toch David Gilmour: de frontman van Pink Floyd. Ik ben eigenlijk fan van de Pink Floyd nadat Roger Water eruit stapte. Dat klinkt voor veel Pink Floyd-fans gek.
Waters en Gilmour waren als Lennon en McCartney en Jagger en Richards. Waters was een genie op zijn gebied, maar ik hield meer van Gilmour’s muziekstijl.
Het wonderbaarlijke van David Gilmour, al sinds de jaren ’60 aan de muziektop, is dat hij met relatief simpel gitaarwerk de allerfraaiste gitaarsolo’s fabriceert. Dán ben je een genie.

Vergelijk het met een schilderij: dat je met een paar strepen iets wonderbaarlijks maakt. Er zijn gitaristen die 1000 noten in een minuut proppen, zoals Steve Vai en Paul Gilbert.
Ik vind dat niet zo nodig, en ook niet zo fraai. Gilmour’s gitaarsolo’s zijn muziekcomposities op zichzelf. Zijn gitaarsolo op Comfortably Numb is veelal benoemd tot de fraaiste gitaarsolo
allertijden, en vooral in de liveuitvoeringen gaat kippenvel over je hele lijf heen: als je tenminste ook maar íets van emotie in je donder hebt 😉 Ik zie van die reactie-video’s voorbij
komen waarbij mensen een nummer afspelen en dan hun commentaar erbij geven. Je ziet vaak mensen beginnen te huilen bij dit nummer, en dan ook bij de gitaarsolo. Die komt binnen als een
mes in warme boter. Dit kan alleen David Gilmour. Met een simpele toonladder, zo precies de noten lanceren. De timing. Het geluid. Het gevoel. De emotie.

Hij is een wonderbaarlijke gitarist, muzikant, componist en held. Kijk vanaf minuutje 5 hoe de solo begint van dit magistrale nummer. Kippenvel. Elke keer weer. Ik heb de Live In Venice uitvoering gekozen. Niet zo’n bekende uitvoering, maar wel degene die als eerst indruk op mij maakte. Die grote, stoere harige arm van Gilmour over de gitaar heen 😉 Met zijn langzame maar trefzekere tempo.

Lang was Purple Rain van Prince mijn favoriete nummer, maar die is sinds een jaar of 10 ingehaald door High Hopes van Pink Floyd (ná de Roger Waters tijd dus). Wat een magistraal nummer ook.
Typisch Pink Floyd: allerlei dynamieken: van zacht naar hard weer terug naar zacht. Eigenlijk mag je niet alleen maar fragmenten van zijn muziek eruit halen: het zijn composities op zichzelf,
die je van begin tot eind moet luisteren. Maar als je toch geen tijd en zin hebt, kijk dan alleen één minuutje van High Hopes, en begin bij minuut 5:

Tot slot: de Gary Moore waardoor ik gitaar ging spelen; kijk even door het tenenkrommende slechte playbackwerk heen. Gary Moore’s gitaar was niet eens aangesloten
en zijn gitaarsolo was zeer slecht geplaybacked. Je moet een rasartiest ook niet in een lullig opnamestudiootje laten playbacken. Gary Moore was een liveartiest.