cvanekerisNet voordat ik aan mijn twee afspraken moet beginnen (één via teams en de andere was een lunchafspraak live op locatie), kwam ik met mijn auto langs park Sonsbeek in Arnhem (vlakbij waar ik nog woon). Ik kwam net van Gall & Gall af om even snel een relatiegeschenkje te halen voor mijn tweede afspraak die dag. Toen ik met mijn auto door de Parkweg in Arnhem reed, zag ik een eendje in het gras zitten. Helemaal alleen. 1,5 meter van de weg. Dat zag er gelijk ‘niet goed uit’. Ik zette de auto aan de kant, alarmlichten aan, stak de weg over, en toen bleek de eend inderdaad gewond te zijn aan zijn linkerpootje. Aaah…. Ik gelijk de dierenambulance bellen, en daar kreeg ik te horen dat ze alleen kwamen als ik het beestje in een doos had ingepakt. En liefst kon brengen, maar dat redde ik qua tijd niet. Ik wilde het lieve weerloze eendje echter ook niet alleen achter laten. Oh ja, ze vroeg nog: is het een eend of een gans? Haha, nee, lieve mevrouw, dit was echt een eend. Blijbkaar word die vergissing vaak gemaakt. Of zouden ze voor een gans niet komen en een eend wel?
Ik kon de dierenambulance overtuigen om langs te komen, dus ik dacht: dat is mooi opgelost. Ik wenste het eendje een soort van sterkte, en moest helaas doorrijden naar huis om de eerste teams-meeting in te gaan.
Ondertussen had ik begrepen dat je een gewonde eend qua hoofd moest bedekken met een theedoek om hem te laten meewerken en dan vervolgens in een doos en dan vervoeren. Ik was voorbereid om na mijn eerste meeting weer even naar de eend te gaan, en te kijken of deze al geholpen of weg was. Dan zou ik de eend zelf wel effe brengen.
(verhaal gaat verder onder de foto)
Maar, … toen op dezelfde plek kwam aanrijden, was er wat commotie op het fietspad. Een enorme joekel van een witte zwaan op het fiets. Vlakbij waar ik de eend voor het laatst had gezien. Er stond een dame met een fiets bij. Die had zich ‘een soort van’ ontfermd over de zwaan, wat meer neerkwam op mij op te dragen om de dierenambulance te bellen. Okay.
(verhaal gaat verder onder de foto)
Maar, ik was ook bekommerd op mijn ‘eendje’, die iets verderop zou liggen. Ik ging eerst daarheen, en toen bleek de eend weg. Ik dacht: okay, de dierenambulance zal hem wel hebben opgepakt: nu dan terug naar de zwaan. Ik bel opnieuw de dierenambulance, inmiddels in bijzijn van wat toeschouwers, en ik kreeg dezelfde dame aan de telefoon.
Het was natuurlijk apart om binnen een uur twee keer de dierenambulance te bellen, vanaf dezelfde locatie; eerst voor een eendje en toen een zwaan. Ik maakte progressie want de beestjes waar ik voor belde, werden steeds groter. Ik had ergens het bange vermoeden dat ik over een uur langs een gewonde giraffe op dezelfde plek zou rijden, maar goed: dat bleef uit.
De vrouw van de dierenambulance moest ook gniffelen en was dit ook niet gewend: ik heb mij ook verexcuseerd dat ik niet iemand ben die om alles die kant op belt, maar dat dit nu écht supertoevallig was. Nou, gelukkig waren er al meer meldingen over de zwaan, en ze zouden met een zwaanexpert overleggen en dan die kant op komen.
Ik vroeg nog naar de eend, en toen zei die mevrouw: ja, u had ons overtuigd en we zijn gekomen, maar eenmaal op locatie was de eend verschwunden. Heul raar, maar goed. Hopelijk komt het goed met het eendje. En de zwaan. En de giraffe.