cvanekerisJa, het derde, laatste deel in de serie ‘hersenschudding’. In de eerste blog schreef ik hoe het kwam, in het tweede blog over een tussentijdse update en nu een laatste update. Denk ik. Ik heb het allemaal niet zo serieus genomen, vrees ik. Ik ben niet zo van ‘ik heb wat’ of ‘snel ziek melden’, in tegenstelling tot heel veel mensen in bepaalde leeftijdscategorieën: nee, niet de ouderen, maar vooral juist de 20-plussers, waarover ik al eerder schreef.
We zijn nu 3.5 week verder na de headcrash. De harde knal op de grond. En tegen de muur. Vreemd genoeg, ging het de eerste dagen wel, maar kreeg ik dus na een paar dagen een terugval. En daar bleef ik, bij dat gevoel en status. Denk ik. Soms is denken troebel. Dat is wat ik merk. En ik hoop niet dat het iets blijvends is. Ik kom normalitair snel en goed uit mijn woorden en kan snel denken en anticiperen. Ook mijn reflectievermogen is bovengemiddeld snel, heb ik altijd in mijn leven gemerkt, maar dit laatste heb ik nog niet kunnen testen. En dat is misschien maar goed hoor.
Hoe ik nu dan werk ik dat ik die enorme klap maakte? Ik merk soms dat mijn mond de woorden niet wil uitspreken die wel in mijn hoofd zitten. Soms kom ik niet op woorden, die ik wil gebruiken in een zin. Als ik een tijdje geconcentreerd ben geweest, merk ik dat ik leeg loop. Als ik een tijdje in een te drukke omgeving heb gezeten, merk ik dat ik leeg loop. Paradoxaal, want geconcentreerd ben ik met werk; en dat is veel en snel denken en schakelen en achter een monitor zitten. Leuke dingen zoals gitaar spelen, autorijden, joggen of fietsen: aan alles zit een limiet, ineens. Dat is best vreemd. Schrijnend. Zorgwekkend. Vervelend. Ik hoop echt niet dat dit permanent is. En nee, de huisarts kan hier niets mee. Of niets aan doen. Wat moet hij immers ook doen? Ik ben al een keer geweest, en een tweede bezoek zal zeker een opmerking als ‘meer rust’ of ‘leer er mee leven’ zijn. Er zal niet eens een Hansaplast-pleister zijn om de boel bij elkaar te lijmen. Naw ja. Confronterend is het wel. De schrik zat er wel een tijd in: alleen wonend met twee hulpbehoevende hondjes (niet dat ze iets markeren, maar elk huisdier is hulpbehoevend).
Voor iedereen die dit leest: ja, ik herinner me soms niet gelijk meer dingen die recent zijn gebeurd. Ik struikel soms over mijn woorden en ik ga even niet lang mee, ook niet bij leuke dingen. Het is even wat het is. Althans, “even”. Ik hoop dat het even is. Maar ach, ook dit zal wel wennen. Joe!