Hardlopen van 60 km naar 0 en weer terug

Tot en met afgelopen december 2022 liep ik elke maand 60 km hard.
Of, “hard”. Joggen dan. Gemiddelde snelheid 9 km per uur. Prima voor mij.
Ik ben geen Nigeriaans of Keniaans vedergewicht. De half Argentijnse bouw waarmee ik door mijn moeders’ kant gezegend ben, is nooit gemaakt of bedoeld om hard te lopen. Of zacht te lopen. Of te wandelen. Grapje natuurlijk.

Maar als je dan kijkt naar ‘s werelds beste voetballer ooit, of in iedergeval iemand die op het hoogste niveau gesport heeft, één van mijn helden, Diego Maradona, die is ook in zijn hoogtijdagen altijd wat te zwaar geweest.

Hardlopen is niet mijn hobby. Niet mijn passie. Niet mijn levensstijl, maar wel een teken dat ik toch nog wat discipline in mijn lijf en hoofd heb zitten om het te doen. Het is wel vaak een struggle.

In januari was het winterkoud. In februari ook. Maar toen liep ik ook corona op. Dus, eind februari en maart bestond uit weer opnieuw opbouwen, en dát viel effe tegen: hoeveel conditie ik was kwijtgeraakt na zo’n Coronaatje. Bah! April wel weer gejogd, maar 20, 25 km bij elkaar. Nog lang geen 60.

Het is nu mei. Ik lig op schema. Ik loop nu weer regelmatig, maar de afstanden zijn nog niet je van het. Kilometertje of 4, 5. Dan ben ik al leeg. Klaar. Moe. Gaar. Geen zin meer.

Zie, het zit er niet écht in: mijn hardloopdiscipline, maar langzaam maar zeker denk ik wel: ik kom er wel weer. Ik ga die 60 km deze maand wél halen.