cvanekerisGroot Brittanië. Dat is uitgebreider dan Engeland. Ik hou van dat land. Al sinds mijn jeugd. Daar ligt misschien iets onder. Iets vreemds waar ik zo op terug kom. London is mijn favoriete stad ter wereld, wat ik zover natuurlijk gezien heb (en ik heb gelukkig al veel gezien). London is natuurlijk niet representatief voor de rest van GB, zoals Amsterdam dat (gelukkig) ook niet voor heel Nederland is. Toch zijn andere gebieden, dorpen en steden in GB voor mij net zo aantrekkelijk. Waar dat dan in zit? Bijna alles. Het eigenwijze gedrag van de Britten. De humor. De automerken. De muziek. De hoffelijkheid. De hele sfeer.
Alles is prettig in en rond GB. Vind ik. Met het koningshuis heb ik niet zoveel. En thee drinkende mannen of abrikozenmarmelade op toast ook niet. Verder vind ik het er dus fantastisch. Twee jaar geleden heb ik een rondreis gemaakt door het zuiden van Engeland. Enkele maanden daarvoor was ik een week in London. Door corona heb ik afgelopen jaar (2020 dus) niet kunnen reizen naar GB, maar zodra dat weer kan: ik ga er direct heen. Mijn eerste reisbestemming. Ik ben ook gek op een weekend Antwerpen. En New York staat hoog op het verlanglijstje, want: nooit geweest. En toch: als ik nu gelijk iets moest kiezen qua reis: Groot Brittannië.
Ik schreef al dat ik zou terugkomen op het waarom ik misschien zoveel link heb naar GB. Sommige mensen, die ik vertrouw, in mijn nabijheid heb ik het wel eens verteld. Maar als je heel nuchter bent, dan zul je het volgende verhaal (gebaseerd op 100% feitelijke waarheden!) wel erg sterk vinden. Dat neem ik je niet kwalijk, want ik zou het andersom ook hebben als ik het van jou had gelezen.
Met mijn vader reisde ik toen ik een jaar of 12, 13 was ook naar GB. Gewoon op vakantie. Mijn vader was gek van de zee en scheepvaart. Tijdens zijn werk op de grote vaart ontmoette hij dus in Argentinië (op één van zijn werkreizen dus) mijn moeder. En zo geschiedde. Enfin: tijdens onze vakantie in GB, wilde hij de kleine maar wereldberoemde plaats Hastings bezoeken. Daar was hij, en dus ik ook niet, nog nooit geweest.
Op een gegeven moment liepen wij door een hoofdstraat heen; kleine, oude winkeltjes, cafeetjes en restaurantjes. Een zo fijne sfeer. Ik kreeg een heel apart gevoel tijdens onze wandeling. En nee, lieve mensen, wat ik nu ga schrijven heb ik niet naderhand verzonnen. Ik vroeg mijn vader: zijn wij hier niet al eens eerder geweest? Het komt mij zo bekend voor. “Nee”, antwoordde hij. “Nog nooit”. Ik had zo’n sterk gevoel dat iets verderop, in de straat rechts van de straat waar wij liepen, een blauwe houten deur, met een mini-pleintje en een fonteintje zouden staan. Een half minuut later kwamen we er langs, ik keek naar rechts en sloeg bijna steil achterover. Ik werd er stil van. En ikbleef blijkbaar even stil. Het was bijna identiek zoals ik het in mijn hoofd had een seconde of 10 ervoor. Nee, dit beeld had ik ook nog nooit op televisie gezien en internet bestond nog niet.
Was ik hier dan toch niet eens in een vorig leven geweest?
Ja, dat klinkt wollig, absurd en bizar he? Dat klinkt zó zweverig. Zó onrealistisch.
En toch, … toch moet er iets geweest zijn waardoor ik dat gevoel kreeg.
Ik heb dit mijn leven lang bij mij gedragen en dus bewust met weinig mensen gedeeld.
Je kunt zo voor gek verklaard worden met dit soort ideeën.
Ik heb het nooit kunnen, hoeven of willen verklaren, maar dit moet één van de vreemdste momenten in mijn leven zijn geweest.