Gezondheid onder druk?

De laatste tijd ben ik erg moe. Behoorlijk vermoeid. Ik merk dat ik weinig energie heb. Zelfs leuke dingen kosten soms energie. Natuurlijk heb ik mijzelf gelijk afgevraagd waardoor dat komt. Er zijn diverse dingen die kunnen vermoeien: werkzaken (ik heb nogal veel en intensief werk, dus dat zou een verklaring zijn), het hele warme weer is ook minder aangenaam om geconcentreerd te blijven, veel aan je hoofd zorgt voor minder nachtrust, minder nachtrust zorgt (althans bij mij) voor wat snellere geirriteerdheid. Ook afscheid genomen van wat mensen die alleen maar negatief waren, overal op zaten te zeiken: weg ermee. Weg uit mijn telefoon, weg van de social media-kanalen. En, ik probeer wel te sporten, 3x in de week sta ik minstens een half uur op de hardloopband.

Waarom ik niet buiten ga rennen zoals voorheen, hoor ik je misschien vragen?
Da’s heel simpel: op de hardloopband loop ik sneller, niet qua tempo, maar je staat er in je boxershort en t-shirt op en je kunt beginnen; als je buiten gaat lopen, zit je te klooien met je kleding, is het te heet, te koud, of je gaat gruwelijk zweten onderweg, etc. En op de hardloopband kan ik ondertussen wat ‘tv kijken’ en ‘de ventilator’ aanzetten. Het is eigenlijk op alle fronten beter. Enfin. Terug naar de gezondheid. En ja, meer fietsen: zie vorige post; ben oriënterend voor een toffe e-bike.

Ik had de laatste tijd ook last van RSI in de onderarmen; dat lijkt nu wat meer en beter onder controle. Cliché en misschien een luxeprobleem: maar ik ben erg toe aan vakantie. Ik kon de laatste 2, 3 jaar ook nooit langer dan 5, 6 dagen weg, omdat mijn ex dan de gezamenlijke zorg voor de hondjes te intensief vond. Ik merk dat dat ook te kort is om echt werk los te laten. Als ik niet weg ga, op reis, en thuis zou blijven, dan rust ik niet, want dan ga ik toch mails zitten lezen en beantwoorden. Ik ‘moet’ dus echt weg zijn; ondertussen ben ik wel naar vakantiehuisjes ergens aan het kijken; om de twee corgi’s mee te nemen en dan effe 2 weken ofzo te ‘unwinden’.
Mijn laatste ‘escape’ was eind maart, een kleine week rondtoeren met de cabrio op Sardinië. Dat is alweer een half (!) jaar geleden. De tijd vliegt zo ont-zet-tend hard dat het soms eng is.

Let wel: het leven gaat verder prima, ik zou niet mogen klagen, maar ik ben nu wel dusdanig structureel moe, dat zelfs ik als ‘huisarts wegblijver’ (is dat een woord?) aan de bel heb getrokken om wat bloed te prikken; d’r zal wel een standaardantwoord uitkomen, maar ja, dan weten we dat maar.

WE KOMEN ER WEL!